Tweet deze blogpost

Stel je voor, 's avonds laat, je ligt in bed en valt bijna in slaap. En dan ineens: bzzzzzz. Een mug. De irritatie komt al op als je het beschrijft. Dat gevoel in het kwadraat hebben we vandaag ervaren. Maar eerst, vanmorgen hebben we heerlijk ontbeten in onze Sunflower Suite met getoaste bagel, orange juice en homemade jam. Echt een super leuk plekje, eigenlijk jammer dat we er maar 1 nacht hebben geslapen. We waren vanmorgen erg moe van het lange rijden de dag ervoor en dus vertrokken we 'pas' rond half 9 vanaf het B&B. We hadden de avond ervoor met de eigenaresse gesproken en zij vertelde ons dat er een aantal mooie watervallen waren in de buurt en die wilden we graag opzoeken. We zitten nu bij het Wells Gray Provincial Park, een gebied van 5000 vierkante kilometer wat vol zou moeten zitten met zwarte beren. Gisteravond hadden we er al een gespot dus onze beer-antennes stonden ver uit. Bij elke stopplaats staat wel een bord met wat je moet doen als je een beer ziet en dat ze regelmatig worden gespot. Dus we reden de hele weg zo'n 35 km per uur om maar niks van de berm te missen. Het schijnt namelijk dat ze het meest gezien worden in de berm, aldus elke Canadees die we spreken. Na een tijdje rijden, kwamen we, zonder een spoor van een beer, bij de Dawson Falls. Het worden de mini-Niagara watervallen genoemd en die naam begrepen we wel. Het is een 107 meter brede waterval die met enorm veel geraas naar beneden stort. Het is niet een hele hoge maar wel erg indrukwekkend, aangezien je er zo goed als naast staat. Hierna reden we weer een stuk door, weer op z'n langszaamst en weeeer geen beer. We zagen een trail naar Lake Alice en besloten een flinke wandeling te maken. Lake Alice is een meer op een stuk land dat toebehoorde aan Ray en Alice, een echtpaar dat toezicht had op een flink stuk grond in het park waar ze volledig zelfvoorzienend leefden met hun 3 kinderen. Hun oude boerderij staat er nu nog, net als het graf waar ze nu al tientallen jaren begraven liggen. Voor zover het educatieve gedeelte, Jochem en ik gingen er vooral heen om beren te vinden. Het was een trail dat echt dwars door de wildernis liep, je zag het pad niet meer dan 5 meter voor of achter je en de struiken waren te hoog om overheen te kijken op de meeste plekken. De spanning steeg steeds meer naarmate we verder en verder liepen. Om elke hoek konden we een beer of, nog erger, een beer met jongen tegenkomen. Maar hoe hoog de spanning ook werd, beren werden niet gezien. Wel werden we enorm geirriteerd van de duizenden muskieten die om onze hoofden dansten en ons aan alle kanten lek prikten. Jochem schijnt er niet zo goed tegen te kunnen, aangezien hij na elke beet een enorme bult kreeg. Het meer was echt prachtig maar de muggen maakten het bijna ondraaglijk om er te lopen. Na 3 kwartier zijn we weer omgedraaid en hoe dichter we bij de auto kwamen, hoe meer de hoop vervloog op een ontmoeting met een beer. Bij de auto waren we zo'n 100 steken rijker en een illusie armer.
De volgende stop was bij de Helmcken Falls, die ruim net zo hoog was als de Dawson Falls breed. Van een hoogte van 141 meter storte het water naar beneden, wat resulteerde in een enorme regenwolk boven de waterval. Een schitterend gezicht wat alleen bedorven werd door de enorme hoeveelheid muskieten die ook hier aanwezig was. We zien trouwens een hele hoop eekhoorntjes, heen en weer rennend over de grond of hun boomstammetjes.
Onze laatste stop zou zijn bij Clearwater Lake. Verder kon ook niet want het was gewoon een lange weg van Clearwater naar Clearwater Lake 65 kilometer verderop. Op de parkeerplaats bij de Lake deden we eerst een dutje om vervolgens naar beneden te wandelen waar een cafeetje was. Hier dronken we een cola op het goede leven om vervolgens 1,5 uur lang een enorm leuke route vlak langs het water te lopen. De paden hier zijn zo anders en zoveel leuker dan in Nederland, Het zijn kleine, smalle paadjes waarbij je echt in het ongerepte bos loopt. Overal liggen omgevallen bomen, ze halen alleen de stukjes weg die over het pad liggen.

Na een volle dag met veel wandelen, gingen we dan eindelijk naar de ranch. De Wells Gray Guest Ranch, een echte cowboyranch met overal uitzicht op de beboste bergen. We slapen in een echte log cabin, met een dromenvanger boven het bed. We zien steeds meer Indiaanse cultuur terugkomen in deze omgeving. Terwijl ik dit schrijf, zit Jochemlief op mij te wachten aangezien we een BBQ op het menu als diner hebben staan. Ik ben benieuwd!