Week 2
Geplaatst op 26 september 2016 om 08:24 uur
Alweer anderhalve week op Bali, nou ja Bali, ondertussen alweer 3 dagen naar Maleisië geweest. Vanaf aankomst 3 dagen in Ubud gezeten vervolgens een weekendje in Seminyak aan de kust, weer terug naar Ubud voor 3 dagen daarna voor 3 dagen naar Penang in Maleisië. Vrijdag op zaterdag nacht weer terug gekomen en gister verhuisd naar Lovina. Pff je kan je vast voorstellen dat ik het nu heerlijk vind dat ik me nu eindelijk hier in Lovina kan settelen, hier blijven we als het goed is nu 2 maanden. En dat is zeker geen straf! Wat een fijn huisje hebben we hier! Het zit een beetje verstopt maar na een weggetje met wat gaten en kuilen kom je aan bij een prachtig huisje. Manon en ik wonen hier nu nog met ze tweeën maar we hebben nog een kamer vrij dus waarschijnlijk komt over 2 weken er nog iemand bij. Lovina is heel anders dan Ubud, veel rustiger, amper toeristen en niet de hele tijd allerlei etens- en wierookluchten maar de lekkere frisse geur van de zee.
Door de vele tripjes en verhuizingen heb ik ook alweer een hoop meegemaakt. Te veel om allemaal op te schrijven maar zal het leukste/ interessantste proberen te vertellen. Ook heb ik een filmpje gemaakt van mijn eerste week op Bali. De link naar het filmpje zal ik z.s.m. op deze site posten.
Na een weekendje in Seminyak hadden we nog 2 dagen in Ubud. De eerste dag gebruikte Manon en ik om even de toerist uit te hangen. We reden eerst met ons scootertje naar de rijstvelden, gelukkig waren we vroeg want het stroomde nu al vol met toeristen. Na een rondje door de rijstvelden kregen we het wel erg warm en besloten ons volgende tochtje dus naar een waterval te doen. De tweede dag hebben we een ochtendje meegedraaid in een klas in Ubud. Heel bijzonder om te zien, al heel veel gezien wat al heel goed gaat maar ook dingen die wij in nl heel anders zouden doen.
Op een avond in Ubud gingen we een toetje halen bij een kokosnootwinkel. Daar vond iemand van de groep nl met wie we waren een puppy. Het kleine hondje liep te zwalken over de drukke weg, hij was hooguit een paar weekjes oud en heel zwak. Ze kwam binnen met het hondje en vertelde dat ze hem graag mee naar huis wilde nemen, ze woont op Bali. Met mijn iets te grote empathische vermogen voor dieren, ontfermde ik mij natuurlijk over de pup. (overigens krijg ik het hier inmiddels al over het hart om een mier dood te maken, helaas is dat nodig anders heb je hele kolonies in huis) Het beestje moest op de scooter mee naar huis maar omdat rijden en vasthouden lastig was besloot ik om achterop mee te gaan en de pup vast te houden. Ik had mijn tas leeggemaakt en hem als draagzak voorop gedragen zodat de pup daarin kon. Uiteindelijk besloot iedereen om mee te gaan naar het huis waar de pup heen moest. Ze had al gewaarschuwd dat de weg naar het huis niet zo makkelijk was en er nogal veel kuilen in de weg zaten. Daar reden we dan met 7 meiden en een pup op 6 scooters in het pikkedonker over hobbelweggetjes met aan beide kanten rijstvelden. Een prachtig weggetje als het licht zal zijn maar nu moesten we ons goed focussen dat we niet de rijstvelden in reden. Wij reden voorop met de pup en in eens hoorde ik een gil achter mij. Ik keek naar achter en zag de gene die achter mij reed alleen nog maar met haar hoofd boven de scooter uitkomen. Bleek dat ze met 1 been in de rijstvelden was gestapt, wat een meter lager lag. Na wat gedoe had ze haar been eruit en stond ze weer op het pad. Alleen haar slipper lag nog ergens in het soppige rijstveld. Na wat graven in de modder kwam hij weer tevoorschijn. Toen we van de schrik bekomen waren konden we er allemaal heel hard om lachen, en dit allemaal voor de kleine pup die nu een fijn thuis heeft. Ik moet er maar niet te veel bij nadenken hoe veel puppy’s we niet kunnen redden en nu wel alleen over straat zwerven, dat blijft een moeilijke gedachte.
In de nacht van dinsdag op woensdag vlogen we naar Penang met 5 stagiaires en mijn stagebegeleider. Midden in de nacht werden we opgehaald en daar hoorde we dat we een uur vertraging hadden. We zouden om 6 uur vliegen en vlogen dus pas om 7 uur. Eenmaal in het vliegtuig hoorde we dat het vliegveld pas om 7 uur open ging… waarom ze dan in vredesnaam een ticket verkopen voor een vlucht om 6 uur? Weer typische buitenlandse logica. We vlogen eerst naar Kuala Lumpur en moesten daar overstappen. Door de vertraging hadden we nog maar 30 min om over te stappen en door de douane te komen. De groep was inmiddels gesplist omdat we al vooruit gingen rennen. Halverwege kwamen we er achter dat we naar de verkeerde gate aan het rennen waren. Snel terug rennen en toen werden we gelukkig met een karretje opgehaald, de andere 3 meiden waren al in het vliegtuig en wij kwamen 1 min voor tijd aanzetten, gelukkig wachtte het vliegtuig op ons. Aangekomen in Penang gingen we direct door naar de ambassade want deze hele trip was bovendien alleen maar voor een nieuw visum. Een bijzondere ervaring daar bij de ambassade maar gelukkig kregen we een dag later ons paspoort terug met een nieuw en goed visum. Na het aanvragen van het visum konden we er nog 2 mooie dagen van maken. Deze kans hebben we dan ook goed gepakt en zo veel mogelijk gezien want de kans dat ik hier ooit in mijn leven terug kom was klein. Penang is een eiland dat bij Maleisië hoort. Het is een bijzonder eiland wat qua stad naar mijn idee een combi is van China, India en Cuba. De bevolking is ook heel gemixt maar blanke, blonde mensen kennen ze hier niet veel. We waren een bezienswaardigheid op zich. We hadden een fietsje gehuurd, met recht een fietsJE want de bevolking is hier een stuk kleiner dan wij, zelfs voor mij was de fiets klein. Toch was het wel handig want we konden zo in korte tijd veel van de stad zien. De laatste dag moesten we om 3 uur op het vliegveld zijn, we besloten dat we graag nog iets actiefs wilde doen. Na een ontbijtje van, voor mij, 1 boterham en een kopje thee, pakte we de taxi richting de jungle. Daar aangekomen konden we de boot nemen naar een apeneiland of schildpaddenstrand, of we konden er voor kiezen om de jungle in te gaan en naar de eilanden toe te lopen. We besloten te gaan lopen, onvoorbereid op mijn nieuwste schoenen en met alleen een fles water mee gingen we op pad. Na een tocht van 2 uur door de modder kwamen we aan op een prachtig strand. Het was echt een Expeditie Robinson eiland met een wit strand, blauwe zee, palmbomen en groene bergen. We wilde heel graag een duik nemen maar dat mocht helaas niet omdat er de laatste maanden al 6 mensen waren verdronken. We liepen dus maar verder het strand over en vonden daar een schildpaddenopvang waar toevallig die dag heel veel schildpadjes waren geboren. Lang konden we niet kijken want om het vliegtuig terug te halen moesten we snel door de jungle terug. Inmiddels begon ik wel te merken dat ik maar 1 boterham had gegeten maar we hadden niet veel keus en moesten de jungle weer in. Wat een enorme warmte in zo’n jungle, het zweet stroomde overal langs, het voelde net alsof we met onze kleren aan gezwommen hadden. Onderweg kwamen we apen, schildpadden, leguanen en vele insecten tegen. De terugweg ging heel snel dus eenmaal aangekomen bij de Taxi konden we gelukkig nog snel even douchen zodat we niet zo vies het vliegtuig in hoefde. We reden direct door naar het vliegveld waar we op het vliegtuig konden stappen. Na een overstap in Kuala Lumpur en een helvlucht met veel vertraging, kwamen we weer aan op Bali. Wat was ik blij dat ik weer met mijn beide benen op de grond stond, het was zo slecht weer dat we niet konden landen en dus rondjes moesten blijven vliegen boven Bali. Door het slechte weer hadden we veel turbulentie en luchtzakkingen. Toch ben ik blij dat ik dat ook een keer heb meegemaakt, nu weet ik hoe dat is. Het vliegen gaat steeds makkelijker gelukkig maar toch ben ik blij dat ik na 6 vluchten in 1,5 week nu even 4 maanden niet meer hoef.
De volgende dag heb ik tot 13.30 uur uitgeslapen, asociaal lang maar blijkbaar had ik dat even nodig. Door de vele indrukken en drukke dagen hier ben ik ook wel aardig moe. Ik ben wel weer toe aan een beetje ritme en een vast plekje. Gelukkig gaat dat nu in Singaraja wel beginnen. Vanochtend heb ik voor het eerst meegedraaid op de school hier in Singaraja. Het is een heel lief klein schooltje met zo’n 25 kinderen. Er zijn drie klassen en ik heb vandaag meegedraaid bij de jongste groep. Wat een leuke kids en ze hebben allemaal van die lieve koppies waar je echt niet boos op kan worden. Ze hebben op deze school al meer structuur en rust dan in Ubud. Het leuke is dat ze hier ook activiteiten met alle kids samen doen, zo leer je alle kinderen snel kennen. De groep docenten etc. bestaat maar uit 6, het is een hecht clubje maar ze staan heel erg open voor ons en betrekken ons overal bij. Wat nog wel heel lastig is, is de taal maar door mee te draaien in de klassen leer je het zelf ook snel. Zo heb ik vandaag al de kleuren en het tellen geleerd. Ik ga nog wel cursus Bahassa Indonesia doen zodat ik nog wat makkelijker kan communiceren. Vooral voor de kinderen wel handig want ik ben zo gewent dat ik met ze kan communiceren en nu is het echt een beperking dat ie verbaal amper met ze kan communiceren.
Voor nu sluit ik deze veel te lange blog af. Het is hier heel warm dus wij duiken zo even lekker de zee in die hier 2 min vandaan ligt.
Sampai Jumpa
Reacties
|
Ingrid |
|
Ada |
|
Yoica |
|
Eric |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact