Tweet deze blogpost

Dag lieve allemaal! Het is alweer een even geleden dat ik met mijn laatste update kwam, dus hoog tijd om alle nieuwsgierige aagjes op de hoogte te brengen van ons Down Under leventje. Omdat ik flink wat tijd in te halen heb, zal ik niet meer dag per dag beschrijven, maar iets algemener.

Mijn laatste blog eindigde met de dag dat we aankwamen bij de Hare Krishna Eco Yoga Village.  De bedoeling was om hier 2 weken te verblijven, om zo een beetje geld te kunnen besparen en onze tijd iets zinvoller te besteden dan iedere dag op het strand te liggen. 

Het gedeelte van de community waar wij leefden moet je zien als een soort grote camping, waar ook mensen verbleven voor een retreat (die betaalden voor hun verblijf en hoefden dus niet 6 uur per dag te werken). Als je de heuvel op liep kwam je terecht bij de Hare Krishna Tempel. Vooraf niet echt wetende wat het geloof inhield, was de eerste kennis making met deze tempel dan ook oogverblindend. Voor een niet-uit-India-komend-atheïstisch-persoon komt de aankleding en de beelden als kitscherig over. De rituelen die hier meerdere malen per dag plaats vonden, vond ik na een week nog steeds een beetje vreemd, maar het was wel heel interessant om zoiets eens van dichtbij mee te mogen maken. Drie keer per dag konden we in de tempel een maaltijd mee eten, die in het begin vernieuwend en lekker bleek. Echter na een paar dagen konden we de zeer specifieke geur van bepaalde specerijen, die ze in elk gerecht gebruikten, niet meer ruiken! Het zweet, onze kleren, beddengoed en iedereeen om ons heen was doordrenkt met deze penetrante lucht. Niet zo verrassend dus dat we na een paar dagen het eten niet meer door onze keel kregen. Beetje jammer als je zelf moet gaan koken, terwijl een van de redenen om daar te verblijven geld besparen was. Gelukkig kregen we op woensdag, donderdag en vrijdag colleges van een Zweedse psycholoog die psychologie en voeding bij elkaar bracht. Deze colleges betekenden dat we eerder konden stoppen met ons werk, en verse salades als lunch kregen in plaats van de maaltijden in de tempel. Een hoop nieuwe, interessante en leerzame inzichten over de effecten van voedsel op het lichaam, maar ook hier en daar een aantal flinke vraagteken (alleen maar bananen eten of een watermeloenen dieet van 6 maanden lijkt mij niet enorm gezond). 

Het werk dat we moesten uitvoeren in ruil voor gratis verblijf en eten vond plaats op het land. Mijn farmskills werden uitgebreid met o.a. tomaten plukken, watermeloenzaadjes planten, onkruid uittrekken en dit alles in een zeer relaxte, vooral niet te hard werken / 'ga maar in de schaduw zitten als je het warm hebt'-sfeer. Voor Timo was dit net iets anders. Hij werd al snel gebombardeerd tot expert whipper-snipper. Het Nederlandse woord is ons onbekend, maar voor de duidelijkheid het is een lomp zwaar snoei-apparaat, waarvan het ronddraaiende whipper-snipper-touwtje na 10 minuten al op ge-whipper-snippert was. In de volle zon met het gras dat om je horen vliegt, tja verschil moet er zijn.

Iedere dag yogalessen om 5 en 17 uur bevielen mij super goed. Even ontspannen het hoofd leeg maken, maar toch ook aan je lichaam werken. Ik merkte ook dat mijn dagelijkse schouder/rug/nekklachten een stuk minder werden door deze routine. Maar wat ik minder prettig vond, was dat er voor en na iedere bijeenkomst, college of yogales de Hare Krishna liedjes werden gezongen. Voor de mensen die hier niet bekend mee zijn; de tekst is zeer eenvoudig en repetitief. En als er vooraf wordt verteld dat je niet mee hoeft te gaan in het geloof, maar middels deze weg het toch een beetje aan je wordt opgedrongen, voel ik me ongemakkelijk. Omdat het niet mijn geloof is en de woorden voor mij geen betekenis hebben, besloot ik niet mee te zingen in tegenstelling tot de meerderheid van de andere niet-krishna's. Na afloop van een yogales in de ochtend vond ik het zelfs zo awkward dat ik de zaal heb verlaten.  

Na een week in deze community meegedraaid te hebben en we een hoop toffe, aardige maar vooral liefdevolle mensen mochten leren kennen, was onze mening dat hetgeen waar we naar op zoek waren wel gevonden was. Door de verschillende genoemde redenen besloten we eerder dan gepland te vertrekken.

Op de valreep nog met een Canadese net-niet-naamgenoot (Kayla) een koe gemolken, omdat dat kon. Ook wilden we met een paar mensen Mount Warning beklimmen, maar vanwege slecht weer zouden we dit een paar dagen later met ons tweetjes moeten doen. De weg die na het wandelpad leidde was stijl, dus besloten we halverwege  te stoppen om daar te overnachten. Daar troffen we een knalroze busje aan, met het meest unieke oude vrouwtje ever genaamd  'feather'. Lang krullend haar, fluwele kleertjes, mager en een lach waarvan je zou zeggen dat ze iets te veel wiet had gerookt in haar leven. Voeg daar nog eens vage gesprekken over de kosmos aan toe, die overigens nog vager werden toen een man arriveerde die achteraf het syndroom van asperger bleek te hebben, en je avond is compleet. We vonden het nogal een dingetje om met z'n tweetjes om 4 uur de berg te gaan beklimmen, in het donker, om dan op de top de zonsopgang te kunnen zien. Maar gelukkig kwam er nog een Australische jongen met hetzelfde plan op ons plekje kamperen. Dus om 4.05 begonnen we aan het 4,5 km lange pad, met licht van een slecht zaklampje. Het bleek nogal een race te worden om op tijd aan de top te kmen, maar gelukkig hadden we Juliaj bij ons die iets meer ervaring had op dit gebied. Hij wees ons ook nog even op de oh zo gage glowworms (lijkt net kerstverlichting in het mos), waar wij zelf vollebak aan voorbij zouden zijn gelopen. De laatste 400 meter moesten beklommen worden. Aan de zijkant van de rotsen hing een ketting waar je jezelf aan omhoog kon trekken. Niet wetende of we op tijd zouden komen liet ik de jongens vooruit gaan, want het was een pittige eindsprint. Een stel dat naar beneden kwam zei tegen ons 'Sorry guys, you missed it'. Eenmaal boven gekomen moesten we even uithijgen van onze 1,5 uur durende race, maar na 10 minuten kwam de zon op. Geen idee wat dat stel heeft gezien, maar een zonsopgang was het in ieder geval niet. En het kan niet anders dan dat zij balen, want wat was het een ongelofelijk mooi uitzicht! Flink wat foto's gemaakt en vervolgens aan de afdaling begonnen was waar we nu ruim te tijd voor konden nemen. Julian bleek een wandelende australische encyclopedie en voorzag ons van alle spinnen en slangen weetjes. Ook over vogelgeluiden wist hij ons alles te vertellen en hij vond een wandelende tak. Om half9 kwamen we aan bij onze bus, waar we onze mooie maar ook leerzame en gezellige tocht afsloten met een gezamelijk ontbijtje. Vervolgens reden we naar Coolongatta om lekker uit te rusten op het strand.

Fijne pasen!!

♡ Timo & Kay