Tweet deze blogpost

Day 50 (vrijdag 27.11):

We wilden tijdens ons verblijf in Byron Bay minimaal 1 nacht in de Arts Factory blijven, een cool hippie-chtig hostel met een parkeerplaats waar je met je bus kunt overnachten. Dus om op zeker te zijn van een plekje gingen we op tijd daar naar toe. 

In de vorige update liet ik weten dat we geïnteresseerd waren in een WWOOF-adres, dus belden we deze Mick om te vragen of er plek voor ons was. Mick klonk aan de telefoon als een gezellige, toffe hippie en bleek 50 te zijn, alhoewel je dat van zijn stem niet had gedacht. Het gesprek gaf ons een goed gevoel dus spraken we af de volgende dag naar hem toe te rijden om te kijken of het wat voor ons was.

De dag verliep verder zoals gewoonlijk (zon, zee & strand). Toen we 's avonds in de Arts Factory gingen eten, zat er een groep mensen op het terras naast de keuken te muziek te maken. Het hostel zit vol met talentvolle top zangers/gitaristen en muzikaliteit. Erg gezellig, dus we schuiven aan onder het genot van een drankje. Ze zingen maar door en echt goed ook, dus moeten we tussendoor even Byron in om nieuwe drankvoorraad in te slaan. Bij terugkomst is een andere zangeres aan de gang, die een zelfgeschreven, Nederlands,  liedje introduceert. Wij laten ff weten dat we ook Nederlands zijn, maar Merle meent dat we haar Twentse liedje toch niet begrijpen. Bleek dat we zo'n 99% van haar 'Stoer kieke kearls' toch echt wel konden verstaan. Later raken we aan de praat met Merle, die al 3 maanden in de Arts Factory is blijven hangen, en haar vrienden Joost & Jolien die ook al een tijdje in het hostel verblijven. We speelden een of ander Twents drankspelletje dat totaal niet liep, dus het werd een super gezellige avond met hun.

Day 51 (zaterdag 28.11):

Met een enigszins licht hoofd, maar toch wel enthousiast, vertrokken we naar Mick, ergens in de heuvels achter Byron Bay. Het GPS signaal viel weg daar in de middle of nowhere, dus het adres vinden was niet al te makkelijk. We reden langs hele mooie huizen, dus dat beviel ons wel. Na een paar keer met Mick contact te hebben gehad wisten we uiteindelijk de oprit te vinden. Nadat we deze, met stenen bezaaide, heuvel beklommen hadden met ons busje, kwamen we aan bij een mooi huis, waarin een leuk gezinnetje bleek te wonen. Voor Mick moesten we nog iets verder door rijden.  Hij had ons telefonisch al gezegd dat we het geluid van de drums maar moesten volgen, dus dit deden we dan ook. Dit bracht ons bij een golfplaten schuur, omringd door random in het gras verstrooide items zoals koelkast, bus, gereedschap, beelden ed. Op ons geroep kwam geen gehoor (vanwege de harde muziek), dus liepen we om de wietplantjes heen naar binnen, waar Mick in de woonkamer met de muziek van tv mee zat te drummen. Bloot bovenlichaam, bilspleet  boven de broek uit, ongewassen en rood doorlopen oogjes. Hij had een zware nacht gehad, terwijl hij in de advertentie liet weten wel eens wat te drinken, maar alleen als hij het echt had verdiend. Hij gaf ons een rondleiding door zijn 'huis'. De wc moest met een emmer water doorgespoeld worden, douchen gebeurde buiten op het terras (maar dan ging hij wel ff naar een andere kamer), en zijn  Hij zette de muziek ook niet zachter tijdens ons gesprek groentetuin, waar wij in zouden werken was 2 bij 2 meter. Verder was het er zo smerig dat amper durfden te gaan zitten en het drinken half hebben laten staan. Aan het einde van de tour liet hij nog zijn houten draak zien die in de garage hing en wel echt mooi gemaakt was. Timo verzon dat we nog een ander adresje hadden en hem nog lieten weten wat we hadden besloten. Eenmaal terug in ons busje waren we beiden redelijk in shock van de bizarre situatie. Met piepende bandjes weg daar! Mick was overigens wel super aardig hoor, maar het was dus echt totaal niet waar wij naar op zoek waren. Dus later hebben we hem dit dan ook eerlijk laten weten. Omdat Mick de oprichter was van Nimbin tours had hij ons info gegeven over dit hippiedorpje. En aangezien het op onze route lag reden we die middag naar Nimbin. Berucht om de wiet die er verkocht wordt, trekt deze plek veel toeristen. Ons werd gezegd dat je in Nimbin 'nee' leert zeggen, en dat je moet oppassen blablabla. Eenmaal aangekomen blijkt het een dorp ter grote van ongeveer 1 straat te zijn, met leuke hippie-achtige winkeltjes. Dus daar wat rond gelopen, maar er kwam toch echt niemand op ons af gevlogen om wiet te verkopen. Een keer liepen we langs een kraampje, waar een vrouw aan ons vroeg 'Cookies?'. Ik vroeg aan Timo of dit misschien codetaal was voor wiet en omdat hij ook geen koekjes bij het kraampje had gezien, was dat waarschijnlijk het geval. Later zagen we nog een jonge vrouw die hem flink aan het spacen was (weg rollende oogjes) met haar kind van een jaar of drie dat naast de openbare w.c. op een trapje zat te poepen. Heel triest, maar al met al viel het dus erg mee. Men had ons gewaarschuwd dat 's avonds door de jeugd andere drugs zoals ICE (crystal meth, schijnt populair te zijn in Australië) en de sfeer minder wordt, dus wilden we daar niet overnachten. We hadden nog tijd voor een bezoek aan een waterval, maar dit plan strandde waarschijnlijk 100 meter voor aankomst. Nadat we zo'n 25 km door de bergen hadden afgelegd, ontstond er een klein stressmomentje over het feit of onze bus dit allemaal wel aan kon. Dus keerden we om zonder de waterval gezien te hebben. Stelletje avonturisten zijn we af en toe. Op de terugweg deden we boodschappen bij een supermarkt waar we voor 3$ een plastic zak konden vullen met een heleboel verse groenten (die anders weggegooid zouden worden). Topidee vonden wij en enorme luxe als je bij gebrek aan koelkast vooral van blikgroenten leeft. Dus we hebben dan ook twee avonden heerlijk gewokt! We vonden bij toeval een super toffe plek om te overnachten in Ballina, bij rotsen en direct aan zee. Toen we in de schemering van het uitzicht over de zee zaten te genieten schrok ik me kapot toen ik ineens een vin in de golven zag. Het bleken dolfijnen te zijn, maar daar zou ik toch niet graag met mijn surfboardje naast willen zwemmen. 

Day 52 (zaterdag 29.11):

Net nadat we wakker werden op dit mooie plekje, kwam er een surfer in zijn uppie en klom via de rotsen de super wilde zee in. We waren erg onder de indruk van zijn conditie aangezien hij na een slag peddelen alweer onder een golf door moest duiken en dat wel 10 minuten lang. We zaten op de rotsen naar zijn  kunsten te kijken toen ik Timo vertelde dat ik laatst gelezen had dat wanneer veel meeuwen boven de golven vliegen en vis er uit pikken (zoals  nu het geval was), dit betekende dat er haaien in het water zijn. Want de vissen worden door ies groots naar de oppervlakte gedreven, waar ze het risico lopen door een vogel gepakt te worden. Timo geloofde niet helemaal dat dit waar was, maar terwijl hij een rotsje aan het beklimmen was, sprak ik even met de surfer die uit het water kwam. De stroming vond hij wel meevallen, 'but it's a bit sharky'.. A bit what?! Sharky ja. Hij had er nu geen gezien, maar de vogels zeiden volgens hem genoeg....

Die middag bezochten we de Lennox Head Market en de Bangalow Market, waar we een overheerlijke stroopwafel 'Ozziestyle' (met vanille ijs en passion fruit) aten. De Nederlandse vrouw had ook wel eens bitterballen verkocht, die zeer in de smaak vielen, maar het was te veel werk om ze zelf te draaien. Terug in Byron Bay leerden we een duits stel kennen, die we vertelden van onze top overnachtings locatie, dus dronken we die avond een wijntje met hun. Zij vertelden dat ze in Woolgoolga mensen hadden leren kennen die werkten op een blueberriefarm en prima geld verdienden.  Dus besloten we om na onze mislukte poging om te WWOOFe ons geluk te zoeken in dat stadje.

Day 53 (maandag 30.11):

In Woolgoolga aangekomen, besluiten we alle farms af te rijden en te vragen of er werk voor ons is. Maar met zoveel velden, is het lastig de juiste mensen te vinden. We laten bij een paar mensen ons telefoonnummer achter, maar de bessen zouden pas over 10 dagen geplukt worden. Een local vertelde ons over een grote farm in de buurt, maar ook die bleken geen werk te hebben. Na een lange en ontzettend hete dag, staken we onze zoektocht voor een frisse duik in de zee. Morgen weer een dag.

Day 54 (dinsdag 1.12):

Terug naar de grote farm om ons inschrijvingsformulier af te geven, waar we te horen kregen dat we volgende week dinsdag op moesten bellen om te vragen of er werk was. Een frans stel laat ons weten dat zij dit al 2 weken te horen krijgen. We hadden niet gedacht dat dit zo lastig zou zijn, maar uiteindelijk vinden we dan toch een boer, waar we de volgende dag konden beginnen met blueberries plukken. 6$ per emmer leek ons niet heel veel, maar hij liet ons een papiertje zien waar mense  21 emmers op een dag plukten. Bij 'thuiskomst' op het strand begon een gratis hoolahoop-les. Uiteraard kon ik hier geen nee tegen zeggen en ook Timo deed leuk mee. De les an deze roodharige, excentrieke schreeuwerd was zo leuk dat ik een hoepel van haar kocht om mijn kunsten mee te oefenen.

Day 55 (woensdag 2.12):

Om 7 uur werden we op de farm verwacht, dus vroeg uit de veren. Op de zandweg naar de boerderij stond een auto stil aan de linkse kant van de weg (waarom staat die daar?!). Toen Timo deze rechts in wilde halen kon hij nog net op tijd stoppen voor de python die had besloten over te steken. En daar moesten wij gaan plukken.. Goeiemorgen! 

Met een emmertje om onze middel begonnen we aan ons avontuur, maar na een uur hadden we onze emmer (ter waarde van 6$) nog niet vol. Vervolgens begon het te regenen en werd het plukken gestaakt, omdat de bessen anders gaan schimmelen. Na een uur gewacht te hebben met aanhoudende regen, gingen we ervandoor. In Coffs Harbour dronken we een kop koffie van onze verdiende centjes. Nadat we in de winkelcentra overal kregen te horen dat ze alle mensen voor kerst al hadden aangenomen, besloten we de dag erna nog een poging te wagen met het plukken.  De baas had ons immers vollere bomen beloofd.

Tijdens het avondeten brak echter een dikke storm los en bleek onze bus niet geheel waterproof te zijn. Er ontstond een kleine red cup fissa in een poging de druppels langs de schuifdeur op te vangen. Met dit weer werd de kans op werk de volgende morgen wel erg klein.

Day 56 (donderdag 3.12):

We bleven iets langer in bed liggen, omdat het de hele nacht was blijven regenen en de bessen 3 uur tijd nodig hebben om te drogen. Om 9.30 konden we uiteindelijk pas beginnen, maar de bomen bleken inderdaad een heel stuk voller dan de vorige dag. In 4,5 uur plukte ik 6 emmers en Timo 9, wat niks was in vergelijking met de super snelle chinezen die 16 emmers wisten te vullen. Uiteindelijk kregen we 136$, dus had hij ons 8$ betaald. Dikke prima, weer een ervaring rijker en een leuk zakcentje. Maar omdat de volgende plukdag pas een week later zou zijn, besloten we onze plukcarriere voorlopig te laten waar die was. Tijdens onze zoektocht naar werk waren we namelijk op een website terecht gekomen van de Hare Krishna Eco Yoga Farm. Daar kreeg je in ruil voor 6 uur werken per dag gratis verblijf op een camping, 3xdaags eten en yoga/meditatie lessen. Aangezien ik aan het begin van onze reis een how to do yogaboek had gekocht en Timo wel van mediteren houdt, leek dit ons wel wat.

Day 57 (vrijdag 4.12):

Vanaf maandag konden we terecht bij de Hare Krishna in Eungella, dus begonnen we aan de weg terug waar we vandaan kwamen. In Gafton gingen we naar de bioscoop (Hunger Games; Mockingjay part 2). Dit was voor het eerst sinds twee maanden dat we weer eens een film zagen, dus we genoten er van. Daarna reden we naar Ballina om nog een nacht bij de rotsen aan zee te slapen

Day 58 (zaterdag 5.12):

Na een heerlijk ontbijtje reden we naar Byron Bay, waar we op 't strand in een heel vreemd gesprek verstrikt raken met een 'ik-ben-niet-racistisch-maar-stiekem-toch-wel'-meneer die aan een stuk door ratelde. Na een half uur konden we een uitweg vinden en zijn we er snel van door gegaan. Op de parkeerplaats van het strand komen een stel meiden naar ons toe met de vraag of we toevallig ons surfboard op Gumtree hadden staan. Ze hadden namelijk het board in onze bus zien liggen. Omdat een van de vinnen het bord in geklapt was en dus een scheur had veroorzaakt, hadden we een paar dagen van tevoren inderdaad onze plank te koop gezet. Wat een toeval! Ze moest echter aan een vriend navragen of ze het kon repareren, dus ze zou ons op de hoogte houden.

Bij onze vertrouwde slaapplek aangekomen, stonden er twee busjes en klonk er gitaar  muziek. Na de stem gehoord te hebben in combinatie met de herkenning van de busjes, vielen de puzzelstukjes op hun plek. Dat moesten Merle, Joost en Jolien (van de Arts Factory) zijn! We hadden hen namelijk verteld over deze plek en ook zij bleken al een aantal nachten zonder problemen daar te hebben verbleven. Het werd weer een topavond met gitaarmuziek, liedjes zingen en een drankje erbij! 

Day 59 (zondag 6.12):

We verkochten die ochten ons surfboard, voor veel te weinig geld natuurlijk, maar we konden blij zijn dat iemand hem wilde kopen. Daarna gingen we naar de Byron Bay Market, maar helaas geen stroopwafelkraam dit keer. Gelukkig was er genoeg eten dat ook heel lekker was. Die middag deden we nog een fotoshoot op het strand voor onze kerstkaarten. Verder niet veel bijzonderheden.

Day 60 (maandag 7.12):

's Ochtends deden we nog een fotoshoot 2.0 op een ander strand met onze kerstmuts op. Daarna vertrokken we naar de Hare Krishna Farm, waar we om 11 uur verwacht werden voor een introductie. Tijdens ons verblijf op de farm is het niet toegestaan, vlees, vis, alcohol ed te nuttigen. Verder bestaat het dag schema uit: 05.00 yoga / 6.15 start werk / 8.15 ontbijt / 9.15 vervolg werk tot 13.15 / 13.30 lunch / 17.00 yoga / 19.00 diner. Na de rondleiding bleek dat we die dag nog niet hoefden te werken, dus konden we verkoeling zoeken in de nabij gelegen 'Massage Rocks'. Heerlijk zo'n frisse rivier op een bloedhete dag! De yoga was fijn en het eten in de tempel was prima. Aangezien we vroeg op moesten staan, lagen we op tijd in ons nest. 

Meer over onze Krishna-ervaring in het volgende verslag! 

Wij wensen jullie allemaal hele fijne kerstdagen!! 

♡ Timo & Kay