Tweet deze blogpost

Day 5: 

De zoektocht naar een busje begon met teleurstelling, toen de Volkswagen net voor onze neus werd weggekaapt door twee duitse meisjes die 1 minuut eerder als ons bij de verkoper aankwamen (en wij ons ook ff een dik half uur verlopen hadden). Continu mailtjes en smsjes leverden ook weinig op, want de busjes waren of net verkocht of er kwamen al 15 mensen voor een bezichtiging. Travellers Autobarn had ook alleen nog een duur en onaantrekkelijk busje staan, dus ook daar geen succes. Het is blijkbaar heftig aan de gang met de busjesverkoop. Toch bleven we erg verstandig en hebben op elkaar ingepraat dat we niet zomaar een busje moeten kopen, omdat andere backpackers ook dringend op zoek zijn.  Nog een bezichtiging gedaan bij een aardig Fins stel, maar de roestigheid en hetzelfde bouwjaar als mijn (Kay) geboortejaar, gaven ons niet echt veel vertrouwen. 

Met het geloof dat we het busje dat bij ons zou passen, ook wel bij ons terecht zou komen, sprong er 's middags een nieuwe advertentie online. Gebeld en gevraagd of we meteen konden komen (zodat niemand ons kon voorkruipen). Al een tijdje aan de wandel vroegen we bij een tankstation naar de weg. De man bood ons aan om ons ff te brengen (super aardig!) en gezien de warmte en de afgelegde kilometers die dag waren we hier meer dan blij mee. We kwamen aan bij de garage en de kerel (Duitse ex-Traveller) legde ons uit dat de bus van Nederlanders was geweest en de motor kapot gegaan was. Hij heeft de auto weggesleept en gerepareert (was te duur voor de reizigers), groot deel van de onderdelen in de motor zijn vervangen. Want 'Als je het doet, dan maar in een keer goed', aldus de Duitser. Klonk allemaal erg betrouwbaar (zag er ook goed uit, maarja weten wij veel!), dus tijd voor de proefrit! Kay eerst.. Eerst maar eens proberen te draaien op die oprijlaan. Check. Uhh aan welke kant van de weg moeten we nu?!. Rechts afslaan, knipperlicht aan.. Dit werd dus de ruitenwisser, want die hebben ze ook verwisseld. Maar goed, weten we ook weer dat die werkt.  Maar één keer met rechts in de lucht gegrabbeld, op zoek naar de versnellingspook. Halverwege de testrit geruild. Timo bij het oversteken ff een fietser laten schrikken, maar zijn 'Sorry, first time!!!' zal vast een hoop hebben verklaard. 

Uiteindelijk hadden we allebei een goed gevoel bij de auto, en daar hangt het bij ons vooral van af want verstand hebben we er niet van. Er komt nog een nieuwe ruit en hippe radio in, en donderdag kunnen we hem dan ophalen. Mocht er nog wat zijn dat niet klopt konden we altjjd terug komen en werd het gewoon gemaakt dus no worries. Wij zijn in ieder geval erg blij met onze nieuwe aankoop! Timo heeft die avond ook nog een gitaartje gekocht van een 'te chille' dude, die ongevraagd en onaangekondigd een zeer gepijnigde versie van Amy Winehouse - Valerie liet horen. Erg lachwekkend.

Day 6:

Een wel verdiend dagje gezond en aan het water gelegen in Cairns. Daar waren we met onze zoektocht nog niet echt aan toe gekomen.

Day 7: 

De dag van 'ff' de auto ophalen... Bleek toch een hoop tijd in het registreren te zitten. Maar gelukkig heeft de jongen van de garage ons goed geholpen en overal naartoe gereden. Daarna naar het winkelcentrum gereden en spullen gehaald om de auto mee in te richten, zoals opbergkisten ed. Een nieuwe 80-delige keukenset zat bij de auto inbegrepen dus daar hoefden we niks meer voor te regelen. Helaas niet meer gered om een kookpitje en gordijntjes te kopen dus nog maar een nachtje in Cairns slapen. Maar waar? Overal bordjes met 'no camping' dus uiteindelijk het busje maar in een zijstraatje geparkeerd.

Day 8:

een aantal winkels afgereden voor het goedkoopste kookpitje, maar die bleken uitverkocht. Bleek de driepitskookpitmin de aanbieding te zijn, kunnen we in ieder geval culinair aan de gang met onze uigebreide pannenset. Een gordijn hebben we op maat geknipt op de parkeerplaats en binnen in de bus bevestigd met kleerhangers waar zo'n klemmetjes aan zitten. Natuurlijk ook alle overige versieringen aangebracht, die we van het thuisfront hebben meegekregen en ons busje is ready to go. Op naar Port Douglas, via een mooie kronkelweg langs de zee. Paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten. Eenmaal aangekomen bij 4 Mile Beach werd het al snel donker en lukte het ons daardoor niet het kookstel op te bouwen. Daarnaast vond er een lokale (regio Kay) muggenaaval plaats en vlogen er vleermuizen met een spanbreedte van twee meter, zo'n halve meter boven onze hoofden. Met deze kleine paniekaanval zijn we van die parkeerplaats weggereden op zoek naar een betere slaapplaats. Nu lijkt in het donker alles enger, waardoor een slaapplek vinden niet zo'n succes was. Door de opstartprobleempjes en vermoeidheid beeldden we ons ook nog eens in dat het busje gekke geluiden maakte, klein stressmomentje. Uiteindelijk maar op een bewoond straatje geparkeerd.

Day 9:

Met de zorgen om het busje in ons achterhoofd hebben we het idee om nog verder naar het noorden te rijden gecanceld. Op de weg terug richting Cairns hadden we al in de gaten dat we ons zelf waarschijnlijk hadden gek gemaakt. Besloten naar Atherton te rijden. Bij de laatste mogelijkheid voor afslag van de weg richting Atherton getankt, blijkt de tankdop nog in Port Douglas te liggen. De mevrouw van het tankstation vond ons  busje zo geweldig en had gelukkig nog een vergeten tankdop liggen. De route naar Atherton was bergachtig en kronkelig met weer een aantal mooie lookouts. In het dorpje aangekomen, waar werkelijk niks is, besloten door te rijden naar Millaa Millaa, zodat we de volgende ochtend de watervallen kunnen bezichtigen. De kortste route bleek eentje te zijn die niet geschikt was voor caracans or heavy vehicles. 'Zijn wij dat?'.. 'Geen idee'..Dus zijn we dit weggetje, dat even later onverhard werd, maar gewoon ingereden. Na dit spannende ritje, waar we geen hond tegen kwamen (wel koeien en kalkoenen), een camping op gereden. Want ten opzichte van Millaa Millaa is zelfs de Laak nog een wereld stad. De meneer van de camping zei over de gereden weg, 'Hmm, that should've been quite interesting.' Na deze dag waren de zorgen om het busje verdwenen, want als ie dit aan kan...

Op de camping ons eerste wasje gedraaid en het kookpitje uitgetest. Toen het begon te schemeren, was het eigenlijk ook alweer meteen pikkedonker en hoorden we de gekste geluiden uit de bomen komen. Een brandalarm was er niks bij, maar na een paar minuten hield deze vreemde vogel er net zo onverwacht als hij er mee begon, ook weer mee op.

Day 10:

's Morgens drie watervallen bezocht, waaronder de Millaa Millaa falls. Helaas geen goed weer dus niet kunnen zwemmen. Onderweg naar Mission Beach bij een paar prachtige uitkijkpunten gestopt. Het strand daar was alsof we op een onbewoond bouty-eiland liepen. De beschermde struisvogelachtige 'Cassowary', waar overal langs de weg voor werd gewaarschuwd, hebben we helaas niet gespot. Wel een kangaroo van dichtbij, die op een grasveldje in een 'woonwijk' (dorp van 2 straten) zat te chillen. Vanuit South Mission Beach een wandelpad gevolgd naar 'Lovers Beach', waar het uitzicht ook zeker lovely was.. Niet echt besef van welke dag het was (zondag), dreigden we zonder water en wijn de avond door te moeten brengen, maar een drankhandel heeft ons gered (waar we maar meteen flink ingekocht hebben). Van deze wijn hebben we dan ook genoten 's avnds op t strand.

Day 11:

De dag begonnen met een workout op het mooie strand van Mission Beach. Zo zouden we iedere dag wel op willen staan. Daarna vertrokken richting Townsville. Langs de Highway staan allemaal bomen met zwart geblakerde stammen, terwijl de blaadjes gewoon groen zijn. We vragen ons af of er bosbrand is geweest. In Townsville heeft Timo dan, ondanks de wind, eindelijk zijn perfecte slacklineplekje gevonden, midden op het strand tussen twee palmbomen. 's Avonds een gevalletje extreme BBQ-ing, waarbij de bordjes wegvlogen, maarja eten moet je toch. 

Day 12:

Een leuke, winderige, tocht met de ferry naar Magnetic Island. Eenmaal daar gekomen,  misten we de slechts 1 keer in het uur rijdende bus en waarop we besloten op een bankje langs de rotskade te lunchen. Geheel onverwacht sprong er opeens een kleine rotswallabie voorbij. Toen we beter opletten zagen we meerdere van deze, door Timo genoemde, 'Australische waterratten'. Eenmaal de bus genomen begonnen we aan de Forts wandelroute, die bekend is vanwege de koala's die er vaak te zien zijn. Maar er is ook een waarschuwing voor een giftige slang die in het gebied voorkomt. Dus lopen we de eerse paar honderd meter enigszins angstig achter elkaar in het midden van het wandelpad. Al een paar keer tegen Timo gezegd hebbende: 'Ik hoop toch wel echt een Koala te zie vandaag!', zit er ineens een fluffig wit/grijs bolletje om een boomstam. Al fluisterend roep ik Timooo en met een grijns van oor tot oor, maak ik een vreugdedansje van binnen en ook wel van buiten (maar ik wil de Koala niet wegjagen). 20 oktober is de dag dat ik voor het eerst een Koala zag!!!! ZO GAAAFFFFF! Danvalt het Timo op dat in de andere tak de moeder van het diertje zit. Eenmaal de smaak van het spotten te pakken, willen we meer zien. Het lukt ons dan ook in totaal 6 Koala's te zien, drie moeders en drie kleintjes. En het enige wat ze doen is chillen, eten, slapen en luieren. Wat een heerlijk leventje! Gelukkig geen slang gezien. Tot we 's avonds op een bankje bij een monument, nietsvermoedend, een wijntje zitten te drinken en de sproeiers aanspringen. Op het moment dat ik iets tegen Timo wil zeggen zie ik in de schaduw, op zo'n 2 meter afstand, een slang langzaam op ons af komen. Op de zelfde fluister toon als die middg, alleen dan met een iets andere emotie, waarschuw ik Timo en we weten niet hoe snel we daar weg moeten. De jongen die een paar meter verderop in het gras lag te chillen ook maar even gewaarschuwd.

♡ Timo & Kay