Momenteel is hank-goes-asia bezig met de reis Mijn 2e avontuur richting Zuid-Oost Azië. Lees hieronder meer!

Blijf op de hoogte van de reis van hank-goes-asia

Blijf op de hoogte van de reisblog van hank-goes-asia door automatisch nieuwe updates per e-mail te ontvangen. Vul hieronder jouw e-mailadres in; we verkopen of misbruiken nooit jouw e-mailadres.

Vul jouw e-mailadres in om op de hoogte te blijven

Kritieke toestanden en een abrupt einde

Vastgezet bericht Bericht - 28 juni 2019 om uur

Na het afscheid van John en Joriet & Karin en Andy vervolgde ik mijn reis naar Koh Chang. Het op één na grootste eiland van Thailand. Een eiland met mooie stranden, een heuse jungle en een prachtig ongerepte oostkust. Ik had de hele week een scooter gehuurd en de eerste twee dagen viel ik van de ene verbazing in de andere. Zo ontdekte ik op het zuidelijkste puntje van het eiland, diep weggestopt een vakantiepark, compleet met woonboten en een gigantisch cruiseschip dat al 20 jaar dicht was. De schoonheid van het verval was magisch. Ik heb daar meer (...)

Lees verder

26 reacties • Plaats een reactie

6 - Diepe sporen

Status update - 17 maart 2019 om 10:20 uur

Laos heeft sporen achtergelaten, diepe sporen. Laos, een derde wereld land samengeperst tussen vier veel rijkere buurlanden en Myanmar. Thailand, Vietnam, Cambodja maar ook nog voor een klein gedeelte met China. Het stadje Luang Prabang was charmant met veel invloeden uit het Frans koloniale tijdperk. Klein Parijs wordt het ook wel genoemd en hoewel het in veel opzichten totaal anders is had het wel iets van de charme van Parijs. Zeker als je het afzet tegen de rest van het arme Laos. Luang Prabang had één lounge café genaamd Utopia. Utopia lag aan een rivier en met allemaal kleine kampvuurtjes en zitkussens en daardoor zag het er heel idyllisch uit. Utopia sloot echter om 00:00 en dat was dan ook meteen de afsluiting van het nachtleven in Luang Prabang.

Na vier dagen op weg met de minibus naar Vang Vieng, wat volgens professor Google een soort van Aziatisch drugsparadijsje is. Ik had via Booking.com voor de verandering voor 4 nachten een privékamer geboekt in een guesthouse genaamd Bliss. Bliss lag op een klein eilandje naast de hoofdstraat c.q het centrum van Vang Vieng. Een liefelijk houten chalet met in totaal zeven kamers. Bliss was alleen lopend te bereiken via een smalle houten loopbrug over een riviertje. Toen ik aankwam werd ik verwelkomt door Nick en Jack en een zwijgzame jonge vrouw genaamd Gipsy waarvan ik bij de eerste blik al de indruk had dat de ze een zogenaamde "ladyboy" zou kunnen zijn. In Thailand had ik al tientallen vrouwen gezien die zich - vaak - op jonge leeftijd hadden laten ombouwen naar een man. Nick de eigenaar en Jack de beheerder waren twee rauwe, door het leven getekende mannen die door drugs, drank en een zwaar nachtleven na rond-zwervingen over de hele wereld uiteindelijk hier hun eindbestemming hadden gevonden. Beiden eind vijftig, begin zestig. Ze boden mij een biertje aan en voordat ik het wist was ik verwikkeld in een gesprek waarin alle wereldproblematiek, maar ook met name Laos en hun stadje Vang Vieng werd besproken. Zoals gezegd was het rauw. Het was recht door zee met het hart op de tong. In elke twee zinnen werd het woord "fucking" gebruikt om bepaalde woorden nog maar eens extra te versterken. Het was een soort welkomstgesprek die ik nog niet eerder zo had meegemaakt.
Ik werd door Nick uitgenodigd bij een café/restaurant genaamd, Jaidee. Op de menukaart van Jaidee werd mij meteen duidelijk waarom deze stad een drugsparadijs werd genoemd. Op de menukaart stonden namelijk de "happy pizza's" met marihuana, paddenstoelen of opium pizza's voor een overheerlijke hallucinerende maaltijd of je kon ook gewoon een joint bestellen. Ook stond er JaBa op. Na onderzoek op internet bleek dit een drug in de vorm van een pil gesmokkeld uit voornamelijk Myanmar. Ooit ontwikkeld in 2e wereldoorlog onder de dictatuur van Hitler om soldaten wakker te houden en minder pijn te laten voelen. Een amfetamine soort die - als je het slikte - je makkelijk 24 wakker houdt en als je het rookte een soort van stoned gevoel gaf. Ik hield het die avond maar bij een Pizza Margherita en een biertje ;-)

Die avond legde Nick uit hoe het werkte in Vang Vieng. De café-eigenaren kopen de politie om met de afspraak dat ze de cafe's en restaurants niet binnen vallen. Eenmaal buiten ben je vogelvrij. Er lopen overal in de stad undercover agenten en op een moment dat je een voet buiten de deur zet met bijvoorbeeld een joint dan pakken ze je en betaal je € 500,-. Als er één rookt en je loopt met z'n vieren buiten dan moeten de andere drie ook € 500,- betalen, want dan ben je medeplichtig. Al het geld gaat rechtstreeks in de zakken van de politie-agent(en). € 500,- is voor hun een jaarsalaris, dus je begrijpt wel hoe gretig de politie is. Die avond lag ik rond middernacht in mijn bed toen er op mijn deur werd geklopt. Het was de ladyboy Gipsy. Alle kamers waren bezet en ze vroeg mij of ze bij mij op de kamer een JaBa pil mocht roken. Even was ik perplex, maar liet haar toch binnen. Ze ging op de grond in een hoekje van mij kamer zitten, pakte een leeg flesje water uit haar tas en vulde dat voor 1/4 met water. Ze brandde halverwege een gat in het flesje, pakte een Laos biljet(of "kip" zoals de munteenheid heet) en rolde het op en stak het door het gat. Vervolgens plaatste ze een JaBa pil - die donkerrood was van kleur - op een stukje zilver papier en hield een aansteker onder het zilverpapier bij het dollar biljet waardoor de pil verdampte. Met haar mond op het mondstuk van het flesje inhaleerde ze de damp die vrijkwam in het flesje diep naar binnen in haar longen. Dit herhaalde ze totdat de pil totaal was verdampt. Ik zat op de rand van mijn bed en aanschouwde het schouwspel met grote ogen. Haar ogen werden glazig en draaide een beetje weg. Dit duurde ongeveer anderhalve minuut. Ze keek me nog even aan met een flauwe glimlach, zakte vervolgens onderuit op de grond, pakte haar trui, plaatste die onder haar hoofd en viel binnen enkele seconde in een diepe slaap. Ik zat daar op de rand van mijn bed, de kamer nog vervuld met rook van de JaBa pil en dacht bij mijzelf... Tsjaa daar zit ik nu. En wat nu? Als ik nu in slaap val waar zijn dan mijn spullen morgenochtend? Liggen mijn fotocamera en laptop bij de eerste beste dealer voor een of pilletje vijftig? Ik schoof mijn camera onder mijn bed en mijn laptop onder mijn kussen en viel uit eindelijk in slaap. De volgende ochtend was Gipsy vertrokken en mijn spullen lagen gelukkig nog waren ze waren. Die ochtend besprak ik deze bijzondere gebeurtenis met Nick. Een glimlach kwam op zijn gezicht. ''Ze voelde zich bij jou blijkbaar veilig, Hank. Welcome to Vang Vieng,, zei Nick. En wees niet bang voor je spullen. Als ze iets steelt van mijn gasten zal ik haar in elkaar timmeren en op staande voet ontslaan. Gipsy zal gedwongen zijn om terug te keren in de prostitutie en geloof me, Hank... Dat is het laatste wat Gipsy wil. Hoeveel waarde moest ik hechten aan de woorden van Nick? De volgende drie nachten was er gelukkig steeds een kamer vrij en hoefde ik niet meer een kamer met Gipsy te delen. Had ik haar anders weer binnengelaten? Ik denk het wel, want nooit eerder had ik zo'n inkijk in het leven van een junk. En ik had ook medelijden met haar. De verdrietige blik in haar verraadde een leven van weinig liefde. Ik vond het een bijzondere ervaring. De volgende drie dagen merkte ik hoe groot de rol van drugs is in dit land. JaBa maakt de pijn en leed bij veel mensen uit Laos verdraagzaam, leek het. Ik voelde mij als een iemand die snorkelde in zee. Als een toeschouwer die drijvend in het water aan de oppervlakte even mocht meekijken in een diepe zwarte onheilspellende oceaan.

Na drie nachten vertrok ik met de minibus naar de hoofdstad van Laos, Ventiane. In de bus kwam ik op adem. Ik voelde mij moe. Ik was blij dat ik Vang Vieng verliet, omdat deze plek als een onheilsplek aanvoelde. Een vreemde, verkeerde soort van energie. Maar aan de andere kant voelde het alsof ik ze in de steek liet. Ik, Hank op naar mijn volgende kick als backpacker en Nick, Jack en Gipsy als een soort gevangene achterlatend in een soort van Sodom en Gomorrah.

In Vientiane kon ik het vervolgens ook niet vinden. Het was daar 38 graden en de hitte voelde als verlammend. Het was mijn eerste dipje kan ik wel zeggen. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit Laos. Ik boekte mijn vlucht naar Hanoi in Vietnam om zo snel mogelijk naar de kust te vluchten. Ik snakte naar een frisse verkoelende zeewind. Maar eenmaal in Hanoi draaide alles 180 graden om. De 21 graden voelde heerlijk en ook de stad bruiste van de energie. Ik ontmoette de volgende dag een Australische fotograaf en een Amerikaanse blogger en we hebben de hele dag foto's en films zitten maken. En ook vooral veel biertjes gedronken. Het was een fantastische dag. Van het één op andere moment was ik verliefd geworden op Hanoi ;-)

Hoe snel kan het leven van een backpacker veranderen ;-)

5 - Laos - Hockeymeisjes en toevalligheden

Bericht - 25 februari 2019 om 12:35 uur

Hockeymeisjes en toevalligheden

Op de slowboat richting Luang Prabang. En de slowboat staat ook meteen symbool voor Laos, want alles gaat hier drie keer langzamer dan in Thailand. Om 21:00 gaat Laos uit. Dan gaan de lichten uit, doen ze de gordijnen dicht(zover die er zijn) en gaat Laos slapen. Restaurants, café's, alles. Geldt dat dan voor heel Laos, vraag ik mijzelf

af, want dat lijkt mij toch sterk. Laos zal toch ook ergens in het land iets van een avond en/of nachtleven hebben?

De afgelopen week heb ik een jungle-tocht gedaan. twee nachten slapen in boomhutten en via zogenaamde zip-lines slinger (...)

Lees verder

8 reacties • Plaats een reactie

4 - De flow en sex

Bericht - 17 februari 2019 om 11:11 uur

Het is dag 42 van mijn reis en ik sta op het punt Thailand te verlaten richting Laos. Het noorden van Thailand met de tweede stad van Thailand, Chang Mai en het kleine gemoedelijke hippie dorpje Pai waren fantastisch. Nu ik in hostels slaap ontmoet ik heel veel verschillende mensen uit heel veel verschillende landen. Het valt mij wel op dat er heel veel jonge Amerikanen en Canadezen Azie bezoeken en dan met name Thailand. Wat mij ook opvalt is dat iedereen zijn plan heeft en ook min of meer uitvoert. Reizigers trekken een week of een paar dagen met (...)

Lees verder

11 reacties • Plaats een reactie

3 - Prikkels en Buckets

Bericht - 04 februari 2019 om 16:26 uur

Zo, de vakantie zit erop. Het klinkt misschien gek, maar zo voelt het. Na ruim drie weken luieren op een aantal eilandjes gaat het reizen nu echt beginnen. Wat ik heb gedaan? Een beetje nietsnutten! Een beetje als een kip zonder kop op een scooter over de eilanden scheuren. Van het ene idyllische baaitje naar het andere. Gewoon in het kader van niets moet, alles mag want je hebt toch nog zeeën van tijd om al het moois van dit prachtige land te zien. En zoals ik het van te voren had bedacht klopte het ook. Ik had deze (...)

Lees verder

8 reacties • Plaats een reactie

2 - De reis, Bangkok en de eilanden...

Status update - 19 januari 2019 om 20:23 uur

De reis
Op mijn tussenlanding in Moskou meteen al zware momenten van stress. Had precies maar een uur en vijf minuten tussen de aansluitende vlucht naar Bangkok. Daar komt bij dat onze vlucht ook nog eens vertraging had en het ook nog minimaal een kwartier lopen was naar de andere hoek van Sjeretmetjevo Airport… Eenmaal uit het vliegtuig stond er elke vijf meter wel iemand te schreeuwen dat we moesten gaan rennen. Het had effect. De crisis-achtige sfeer van het luchthavenpersoneel veranderde mij in een jagend roofdier en mijn prooi was: vlucht SU-270 naar Bangkok. Slalommend rende ik door de drukke luchthaven. Walter, die ik in het vliegtuig had leren kennen, liet ik snel achter me. Sorry Walter, het was op dat moment even ieder voor zich! Botsend tegen koffers, tassen, trolleys. Ik moest tijdens de race van mijn leven wel meer dan honderd keer “sorry” hebben gezegd. Terminal D had ik in mijn oren geknoopt. Eenmaal in terminal D, richting Gate 19. Mijn god… dit zou mij niet gaan lukken. Ik zette nog één keer aan voor een allerlaatste krachtsinspanning. Daar was gate 19 en de deuren waren nog niet dicht. Yeszzz, ik was binnen! Ik had het gehaald. Nog even getwijfeld om te wachten op Walter. Echter het cabinepersoneel gaf mij geen enkele optie. Ze stonden te wuiven dat ik het vliegtuig in moest. Toen brak het zweet aan alle kanten uit mijn lichaam. Het was de tol van bijna twintig minuten het uiterste uit jezelf halen. Terwijl ik richting mijn stoel liep had ik het gevoel dat iedereen mij aankeek. Alsof het mijn schuld was dat het vliegtuig vertraging had. Eenmaal op mijn plek wachtte ik gespannen de binnenkomst van Walter af. Zou hij het ook gaan redden? Na ruim vijf minuten zag ik hem ook verwilderd en afgemat het vliegtuig binnen stappen. Blij voor Walter, maar ook kritisch over de conditie van Walter(hij wil namelijk duikinstructeur worden). Bovendien, een slechte conditie kan je toch zomaar een vlucht kosten. Vijftien minuten later stond het vliegtuig nog steeds op dezelfde plek en weer een half uur verder nog steeds. Ik voelde op dat moment frustratie en boosheid in mij opkomen. Potverdriedubbeltjes, al dat gestress dus voor niks!

Bangkok
De grote stad. Bangkok is ruim 10 keer zo groot als Amsterdam. Doorgaans verzuip ik als provinciaaltje in zo’n grote stad. Bovendien staat mijn oriëntatievermogen gelijk aan een ééncellig organisme. Stuur mij drie keer een hoek om en ik weet niet meer wat oost, west, thuis best, is. Google-maps en het gegeven dat ik het vermogen heb om mijzelf in het Engels uit te drukken maakt mijn handicap gelukkig verwaarloosbaar. Had mij goed ingelezen over Bangkok en was tot de conclusie gekomen dat de chauffeurs in taxi’s en tuk-tuks je bijna altijd oplichten.Was dus aangewezen op het openbaar vervoer of - en dat bleek de ideale oplossing - achter op een scooter c.q motor van zo’n gassie springen en je voor een paar baht de hele stad laten doorscheuren. Ze zijn wendbaar, duiken overal tussen en je staat altijd vooraan bij het stoplicht. Ik sta altijd graag vooraan, bij alles, dus dit voelde voor mij geweldig. Oké, de eerste ritjes zijn een beetje spannend… Maar alles went, dus ook dit. Iedere keer als ik ergens veilig was aangekomen dan gaf ik mijn chauffeur heel veel complimentjes en schouderklopjes en een paar baht fooi. Later heb ik ook nog de openbare watertaxi ontdekt. Omgerekend kon je voor
€ 0,52,- naar de andere kant van de stad laten varen.
Om de hoek van mijn hotel lag de straat die bekend stond als “dé backpackers scene” van Thailand. Khaosan Road is een straat van ongeveer 300 meter lang vol met barretjes en eetgelegenheden. Het is qua muzikale chaos vergelijkbaar met de kermis in Hoorn. Elke bar probeert de andere te overstemmen, waardoor het één grote kakofonie van geluid is. Leuk om er een paar keer doorheen te lopen, maar toen had ik het wel gezien.

De eilanden
Koh Samui, Koh Panghan en Koh Tao. Qua sereniteit heb ik een hele mooie opbouw, of beter gezegd afbouw gevonden. Na Bangkok voelde Koh Samui als een rustpunt, maar toen ik op Koh Panghan aankwam voelde het nog veel meer relaxt. Na één nacht wel van hotel gewisseld, omdat naast mijn kamer een kraanmachinist de godganse dag met een drilboor een heuvel zat weg te jekkeren. Maar eenmaal dat achter de rug werd ik helemaal “zen” op het kleine baaitje op mijn nieuwe idyllische plek met de toepasselijke naam: West Coast Beach Resort.
Het is nu zondag 20 januari. Vandaag staat de Full Moon Party op het programma… Heb gelezen dat er in twee dagen tijd wereldwijd zo’n 30.000 tot 40.000 mensen naar dit eiland komen om 16 uur lang te feesten. Om vervolgens weer allemaal te vertrekken en door te gaan waar ze voor de Full Moon Party mee bezig waren. Vakantie vieren! Nieuwsgierig als ik ben wil ik dit fenomeen wel eens van dichtbij meemaken. In mijn volgende blog een uitgebreid verslag van dit feest en het hele kleine eilandje, Koh Tao waar ik mijn duikbrevet ga halen bij een Nederlandse duikschool.

Tot gauw!

1 - Het avontuur begint...

Status update - 29 december 2018 om 21:15 uur

Ik weet het nog goed. Het was op 16 november 2017 in de trein van Nagatsukawa naar Nagano. Het was een moment dat - in mijn beleving - alles op rolletjes verliep. Het was in de twee weken waarin ik op bezoek was bij mijn dochter Michelle, die vijf maanden in Japan voor haar kunst-studie in een uitwisseling programma zat. Ik had een programma uitgestippeld waarin ik in mijn eentje in een week tijd zo'n beetje half Japan zou doorkruisen. Afijn, dat specifieke moment. Uit het raam kijkend naar adembenemende Japanse vergezichten, dat ik dacht... Stel dat ik dit nu eens ruim een half jaar zou doen? Gewoon alleen met een rugzak. In gedachte telde ik hoeveel beren nu mijn kant op kwamen rennen... Ja, maar... ja, maar dan zal je toch echt... Je denkt toch niet dat je zomaar…

Echter na een paar minuutjes mijmeren kwam ik niet verder dan twee beren! De ene beer heette "huis verkopen" en de andere beer "opvolging zoeken voor mijn Body Stress Release praktijk". Geen zwermen of kolonies beren. Nee, twee beren die niet eens op de weg, maar gewoon ergens langs de weg liepen te ijsberen. Zo van héy jóh Hank, zijn wij een stel overzichtelijke beren of zijn we dat niet? Het klinkt gek, maar in die trein nam ik toen al het besluit dat ik het zou gaan doen. Na een nachtje slapen vertelde ik het de volgende dag aan Michelle en het voelde nog steeds goed!

Eenmaal weer in Nederland ging ik mijn plannen delen met vrienden en cliënten en daarmee kwamen er ook momenten van inzicht. De vraag die ik mij bijvoorbeeld het afgelopen jaar vaak heb gesteld is: Wat drijft mij? Waarom die hang naar zoiets als 8 maanden reizen? En die vraag kreeg steeds maar één antwoord... De hang naar vrijheid, individuele vrijheid. Dat is - denk ik - het grote thema wat mij drijft. De kans om voor een lange periode, van dag tot dag, keuzes te maken. Los van alles en iedereen. Een reset! Ook is er een onvervuld verlangen naar avontuur en om een keer uit mijn zogenaamde veilige wereld, "de comfortzone" te stappen. Dit jaar heb ik de stappen gezet om dit onvervulde verlangen gestalte te geven en nagenoeg alle stoplichten kwamen langzaam maar zeker op groen. Dit jaar kwamen er ook nieuwe vragen en inzichten. Is dit niet wellicht een vlucht? Maar ook die vraag kan ik heel bewust met "nee" beantwoorden. Ik heb nu een prachtig beroep, een fijne familie, hechte vriendschappen en een mooi en rijk sociaal leven. En na twee langdurige relaties, waarvan mijn laatste relatie, Linda nog heel dicht bij mij staat. En waarbij de laatste jaren verschillende emoties een stempel hebben gedrukt op mijn gevoelsleven is de vraag meer dan ooit relevant... Wat gaat deze reis mij brengen? Heb ik een doel voor ogen? En nadat ik mijzelf die vragen stelde kon ik ze ook meteen beantwoorden met: "ik weet het niet". Ik weet het echt niet. De individuele vrijheid blijft op de één of andere manier staan als een huis. De uiteindelijke keuze om 8 maanden te reizen en voor mijzelf te kiezen is voor mij een thema die steeds terug blijft komen. Grenzen verleggen en vaststellen. Mijzelf verwonderen, verlangens, verleidingen, balans... het zal allemaal op mijn pad komen.

Maandag 7 januari om 13:00 begint het allemaal en reken maar dat ik het allemaal spannend vind!

Mijn eerste bestemming: Thailand, het land van de glimlach

< Vorige pagina

Pagina: 1 2