Kritieke toestanden en een abrupt einde
Geplaatst
op 28 juni 2019 om 16:17 uur
Na het afscheid van John en Joriet & Karin en Andy vervolgde ik mijn reis naar Koh Chang. Het op één na grootste eiland van Thailand. Een eiland met mooie stranden, een heuse jungle en een prachtig ongerepte oostkust. Ik had de hele week een scooter gehuurd en de eerste twee dagen viel ik van de ene verbazing in de andere. Zo ontdekte ik op het zuidelijkste puntje van het eiland, diep weggestopt een vakantiepark, compleet met woonboten en een gigantisch cruiseschip dat al 20 jaar dicht was. De schoonheid van het verval was magisch. Ik heb daar meer dan vier uur rondgelopen en in sommige boten kon ik, hoewel streng verboden, zelfs even naar binnensluipen en foto's nemen. De volgende ochtend stond ik met een licht tintelend gevoel in mijn hoofd op en gedurende de dag werd ik ook licht in mijn hoofd en begon te rillen. De signalen waren duidelijk. Ik begon koorts begon te krijgen. Die nacht zette de griepverschijnselen door en de volgende
drie dagen lag ik voor pampus op een zitkussen bij het hostel. Langzaam voelde ik alle energie uit mijn lichaam verdwijnen ook mijn benen verkrampte bij iedere beweging die ik maakte. Een Amerikaanse homeopaat die toevallig ook in het hostel verbleef ontfermde zich nog wel iets over mij en gaf mij waar het kon wat ondersteunende middelen, maar het werkelijke herstel bleef uit.
Op dag vijf van mijn verblijf op Koh Chang nam ik de beslissing om terug te keren naar het vaste land om daar toch maar weer een ziekenhuis op te zoeken om te raadplegen wat ik had en wat er daaraan gedaan kon worden. Mijn bloeddruk werd opgemeten en vervolgens kon ik wat medicijnen ophalen bij de apotheek. Terug in mijn hotel lag ik de hele dag in mijn bed. Ik voelde mij inmiddels als een oude man van 85. Ik dronk liters water, maar ging niet meer naar het toilet. Elke stap werd teveel. Op dat moment wilde ik nog maar één ding: Zo snel mogelijk naar huis. Maar tegelijkertijd moest ik bij mijzelf bekennen of ik - in de staat waarin ik nu voelde - dat nog wel kon. Zo zwak voelde ik mij. In de avond had ik weer een videochat met mijn broer en mijn broer zag meteen de ernst van de situatie in en zei: "je stapt morgenochtend meteen in een taxi en je maakt nu een afspraak in het internationale ziekenhuis in Bangkok. Voor het tijdsbeeld... Dit was vorige week woensdag 21 juni. Hotel geboekt in Bangkok en een afspraak gemaakt voor vrijdagochtend in het ziekenhuis. Donderdagochtend. Zes uur in de taxi, ingecheckt en de volgende morgen sleepte ik mijzelf uit het hotel, in een taxi op weg naar het ziekenhuis. Vanaf dat moment ging het allemaal heel snel. Na een onderzoek van een paar minuten werd ik met bed en al door het ziekenhuis richting de intensive care gereden. Daar ben ik wat stukjes kwijt, maar wat ik wel begreep dat de situatie kritiek was. Mijn nieren waren nagenoeg tot stilstand gekomen en ook mijn lever was in een soort van shutdown status terecht gekomen. Na een vreselijke onrustige nacht aan het infuus werd er de volgende dag een catheter ingebracht en werd er overwogen of er nierdialyse moest plaatsvinden. Vijf verschillende doktoren van vijf verschillende disciplines waren betrokken bij alles wat er op dat moment gebeurde.
Mijn bloedwaardes waren inmiddels zo laag dat er besloten werd om mijn bloed wat op te waarderen met wat vers extern bloed. In de tussentijd had ik elke paar uur een videochat met mijn broer. Mijn eigen "bloedlijntje" met Nederland was op dat moment de uitlaatklep waar ik nu nog altijd heel dankbaar voor ben. Want wat voelde ik mij alleen. Na de tweede nacht voelde ik mij langzaam opknappen. De energie keerde terug in mijn lichaam en mijn nieren waren op dag drie hersteld van 10% naar 25%. Ook mijn lever herstelde zich voorspoedig. Na nog een nacht op een afdeling vond ik dat ik genoeg hersteld was om te kunnen reizen. En hoewel de artsen liever wilde dat ik nog een paar dagen de tijd zou nemen om op krachten te komen, was er voor mijn geen enkele twijfel. Ik wilde naar huis en wel zo snel mogelijk. Vanuit het ziekenhuis samen met mijn broer de beste eerste rechtstreekse vlucht geboekt met KLM en de volgende ochtend trok ik mijn eigen kleren weer aan, tekende voor mijn eigen ontslag in het ziekenhuis en kreeg een dik dossier mee met alle medische gegevens voor in Nederland.
Alleen toen moest er nog even afgerekend worden. Omdat mijn verzekering Allianz volledig op hoogte was zou deze administratieve afhandeling geen enkel probleem mogen zijn. Niets bleek echter minder waar. Ik mocht het ziekenhuis niet verlaten voordat er schriftelijke garanties waren afgegeven door mijn verzekeringsmaatschappij. Na veel heen en weer bellen kroop de tijd voorbij. Nadat eindelijk de garantie er was moest hij alleen nog wel beoordeeld worden de juridische afdeling van het ziekenhuis. De tijd glipte door mijn vingers. Ik moest mijn rugzak nog ophalen bij mijn hotel en het was nog een uur naar het vliegveld. De stress stapelde zich op en nadat eindelijk het groene licht kwam werd het een race tegen de
klok. Omdat een motor-scooter het snelste vervoermiddel zou zijn klom ik, met mijn rugzak op mijn rug, achterop de motor en beloofde mijn chauffeur een flinke tip als hij zijn eigen record zou breken. Eenmaal aangekomen op het vliegveld rende ik naar de check-in van KLM en zag vervolgens tot mijn grote ontsteltenis dat alle balie's dicht en leeg waren. Ik was 15 minuten te laat! Dat gevoel dat mij toen bekroop valt moeilijk te omschrijven. Een gevoel van machteloosheid, teleurstelling, verdriet, stress. Alles kwam samen in die volgende minuten dat ik voor die balie stond. De tranen stroomde over mijn wangen. Ik stond daar in die grote hal met aan iedere hand een rugtas voor die balie en zag alles voor het eerst even niet meer zitten. Ik heb daar een paar minuten gestaan. Vervolgens stuurde ik een berichtje van één woord naar mijn
broer: "gemist" met daar achteraan de woorden: "laat me maar even".
Na mij een half te hebben afgezonderd van alles en iedereen kwam ik langzaam terug tot mijzelf. Hotel geregeld en op mijn kamer een nieuwe vlucht geboekt. Inmiddels ben ik weer thuis. Dinsdagavond om 21:15 stapte ik het huis van mijn broer binnen. Mijn broer die een paar uur daarvoor samen met zijn vriendin in het vliegtuig was gestapt voor zijn vakantie naar Griekenland. Het is nu vrijdag 28 juni. Na mijn bezoek aan mijn huisarts op woensdag en een nieuw bloedonderzoek hersteld mijn lichaam zich spectaculair snel. Echter ik zal zeker minimaal een maand nodig hebben om volledig hersteld te zijn van deze aanslag op mijn lichaam. De drie jassen die ik heb uitgedaan zitten er niet zomaar weer aan. Alle laboratorium uitslagen zijn inmiddels ook binnen en de bron van alle ellende bleek een bacterie-infectie te zijn die bekend staat als de ziekte van Weil. Opgelopen tijdens een jungle-tocht in Khao Sok. Met mijn verzwakte immuunsysteem had de bacterie alle vrijheid om zich te ontwikkelen met "bijna" alle fatale gevolgen van dien.
Het is ook bijzonder sneu voor mijn dochter die nu volgende week alleen de reis naar Cambodja gaat maken. Wat had het mooi geweest om mijn grote avontuur samen met haar af te sluiten. Ik hou me maar vast aan de gedachten dat er in de toekomst nog genoeg mogelijkheden komen om alsnog een keer samen(of vaker) een reis te maken. Als was het alleen maar om dit stuk alsnog mooi af te sluiten.
Reacties
|
Hans kreuk
Geplaatst op 10 september 2019 om 23:22 uur
Tjeetje Henk ik lees het nu eigenlijk pas wat een verhaal. Wat een levens ervaring.
|
|
Wim Uijtenhaak
Geplaatst op 17 juli 2019 om 22:49 uur
Hoi Henk, dat was one hello ff an adventure. Goed herstel gewenst,
|
|
P.A.
Geplaatst op 30 juni 2019 om 15:19 uur
Jeetje Henk, je had het einde van je reis wel heel erg anders voorgesteld. Maar....het allerbelangrijkste is dat je hier fysiek weer bovenop komt! En....bij alle mooie ervaringen en herinneringen weer nieuwe kunt beleven en delen! Heel veel sterkte!!! Grote groet, Nelly
|
|
Jeanet
Geplaatst op 29 juni 2019 om 16:36 uur
Heey henk wat lees ik voor een akelig verhaal!gelukkig ben je dan maar weer in Nederland en kun je rustig herstellen...Want je hebt t wel spannend gemaakt!iig een heel mooi reisverslag en prachtige momenten om op terug te kijken...voorspoedig herstel en rustig an! Groetjes jeanet
|
|
Cor Piet Druif
Geplaatst op 29 juni 2019 om 16:27 uur
Man, Henk! Na zo'n gigantisch mooie reís, met veel hoogtepunten, belevenissen en avontuur, was dit hoofdstuk toch wel bijna je dood geweest , een race tegen de klok, om in leven te kunnen blijven. Je bent er weer, maar op het nippertje, ziektes en infecties kunnen heel snel toeslaan in die landen... Nou, sterkte ermee en alvast een volgende reís gaan uitzoeken....
|
|
Wil Cortie
Geplaatst op 29 juni 2019 om 15:14 uur
Deze reis had dus werkelijk alles wat je kunt verwachten en dan in het kwadraat. langzaamaan zullen alle mooie momenten/herinneringen de boventoon weer gaan voeren en daar kun je heeeel lang van nagenieten Henk. Alle goeds en groetjes....
|
|
Carolina
Geplaatst op 29 juni 2019 om 10:14 uur
Een enorme knuffel voor jou!
|
|
Leo
Geplaatst op 29 juni 2019 om 01:40 uur
Heftig Henk! Hopen dat je snel weer de oude bent. Uniek was je reis en je hebt mooie verhalen meegenomen. Ik hoop je snel weer te zien!
|
|
Lammie
Geplaatst op 28 juni 2019 om 23:03 uur
Voor nu...heel veel beterschap!!!
|
|
Paul Mulder
Geplaatst op 28 juni 2019 om 22:34 uur
Ongelooflijk Henk! Je bent door het oog van de naald gekropen! In zo'n toestand, in zo'n land... tja, dan ben je echt op jezelf aangewezen. Alleen-er wordt het niet. Das een ervaring die je maar met weinig mensen kan delen,omdat mensen in het algemeen alles doen om daar ver vandaan te blijven. Goed om te lezen dat je weer aan de beterende hand bent; das het allerbelangrijkste. Bitterzoet, het vooruitzicht van je dochter; echt superjammer voor jullie allebei. Gelukkig lees ik een hoop positiviteit tussen de regels door.
En zo issut; Chin up Henk!
Groetjes Paul
|
|
Wil van der Ploeg
Geplaatst op 28 juni 2019 om 21:23 uur
Jeetje Henk , wat een verhaal! En wat ben je door het oog van de naald gekropen! Gelukkig nu weer in Nederland. Eerst maar eens goed opknappen. Wel jammer dat je de reis niet hebt kunnen afsluiten samen met je dochter, maar je gezondheid is toch wel iets belangrijker nu.
Ik hoop toch dat je terug kunt kijken op een mooie reis , met veel avonturen en mooie herinneringen! Gelukkig heb je de foto's nog ;-)
Groet, Wil
|
|
Ellie
Geplaatst op 28 juni 2019 om 21:17 uur
Hallo Henk, door Mn verhuizing en andere drukte heb ik je even niet meer gevolgd, toen ik op dit laatste berichtje stuitte. Wat heftig allemaal. Dit zul je denk ik niet snel vergeten. Toch zal de reden ervan de komende tijd wel duidelijk worden denk ik. Hoe dieper je zinkt hoe mooier de top blijkt te zwijn. Maar desalniettemin heftig en sneu voor je. Mooi om te lezen hoe belangrijk n bijzondere familieband dan kan zijn. Ik wens jou na deze heftige periode een goed herstel en heel veel gezondheid en liefde toegewenst ??
|
|
Marlies
Geplaatst op 28 juni 2019 om 21:09 uur
He Henk, fijn om te lezen dat je levend terug bent in Nederland. Wat een einde van een prachtige reis met zoveel hoogtepunten. Ik wens je een voorspoedig herstel, maar vooral ook een blijvende prachtige herinnering.
|
|
Marlies
Geplaatst op 28 juni 2019 om 21:09 uur
He Henk, fijn om te lezen dat je levend terug bent in Nederland. Wat een einde van een prachtige reis met zoveel hoogtepunten. Ik wens je een voorspoedig herstel, maar vooral ook een blijvende prachtige herinnering.
|
|
Diane
Geplaatst op 28 juni 2019 om 21:05 uur
Jeetje Henk, dat was enorm schrikken... en kan me zo goed voorstellen dat je je zo alleen hebt gevoel. Blij dat je weer aan de beterende hand in ons kikkerlandje bent, met goede medische zorg! X
|
|
Jan Willem
Geplaatst op 28 juni 2019 om 19:48 uur
Wat een verhaal! Blij dat je weer heelhuids terug bent, buurjongen!
|
|
Anita
Geplaatst op 28 juni 2019 om 19:20 uur
Hoi Henk, wat een beroerde afsluiting van je prachtige reis! Goed dat je op tijd het ziekenhuis hebt kunnen bereiken. Sterkte.
|
|
Petra
Geplaatst op 28 juni 2019 om 18:53 uur
Welkom thuis Henk! Jammer dat je reis zo moet eindigen maar ik hoop dat je je gauw weer herstelt bent ! Groetjes Petra
|
|
marga
Geplaatst op 28 juni 2019 om 18:18 uur
hoi henk wat heftig zeg
wat zal je blij zijn weer thuis te zijn. fijn dat het weer wat beter gaat,als je wat krachtvoer wilt geef je maar een seintje Heel veel sterkte
|
|
Chicka
Geplaatst op 28 juni 2019 om 18:02 uur
Jeetje Henk, wat een verhaal. Wat een teleurstelling dat het zo moest eindigen, maar gelukkig gaat het weer beter met je en ben je weer veilig terug. De herinneringen pakt niemand je meer af en je gaat vast nog een keertje een mooie reis met je dochter maken.
|
|
Agnes
Geplaatst op 28 juni 2019 om 17:59 uur
Jeeh, Henk, wat heftig verhaal, maar wat een topbroer!!! Jammer dat je niet naar Cambodja kunt, maar hoen dat het snel beter met je gaat, take care...
|
|
The Travel Club Sandra
Geplaatst op 28 juni 2019 om 17:35 uur
Wat een ontzettend naar en abrupt einde van je Azië reis. Wat een schrik en verdriet wanneer je dan ook nog de vlucht mist.....Welkom terug en op een voorspoedig herstel. Beterschap! Groetjes,Sandra
|
|
Tina
Geplaatst op 28 juni 2019 om 17:04 uur
Jeetje, ben blij dat je je weer wat beter voelt. Dat was wel even schrikken voor je..beterschap en ik hoop dat je snel opknapt. Gr
|
|
Joriet
Geplaatst op 28 juni 2019 om 16:54 uur
We maakte ons dus niet voor niets ernstige zorgen, ontzettend blij dat je weer thuis bent. Gezondheid gaat voor alles maar je teleurstelling kan ik goed begrijpen. Beterschap en doe het rustig aan voorlopig.
Groetjes Joriet
|
|
Karin
Geplaatst op 28 juni 2019 om 16:52 uur
Ons prachtige "magische" moment in Khao sok is je dus bijna fataal geworden Henk. Jeetje wat hebben we met je meegeleefd de afgelopen week. Zo blij dat je er weer bent en goed aan het herstellen bent. ????????
|
|
Helma
Geplaatst op 28 juni 2019 om 16:43 uur
Lieve Henk
Welkom thuis!
Wat een heftig verhaal,het belangrijkste is dat je nu in deze toestand weer in je veilige kikkerlandje bent!
Allemaal herinneringen gemaakt om nooit te vergeten!
Ooit zie ik je nog met Michelle op pad gaan.Voor nu rustig aan!
Groetjes Helma
|
