Haaien, samensmelting & infuus
Geplaatst op 10 juni 2019 om 12:31 uur
Inmiddels weer in Thailand en dus weer daar waar ik begonnen ben. Maar eerst moet ik toch nog even terug naar de Filipijnen. Na mijn vorige prachtige logeer avontuur bij een familie in een Filipijns dorpje ging ik de volgende dag op pad naar Malapascua. Malapascua is een schilderachtig eiland. Azuurblauw water in een prachtige baai met allemaal gekleurde vissersbootjes. Een eiland zo klein dat het niet meer dan een paar honderd inwoners telt. Dat aantal wordt dan nog verdubbeld met het aantal toeristen en zie daar, je hebt een mooi mix van nationaliteiten. Geen massa toerisme dus en het voelt allemaal nog echt authentiek.
Om daarvan een voorbeeld te geven. Er gingen maar twee boten(catamaran) per dag naar het eiland. Eén heen en één terug. De kosten om de boot te laten vertrekken was minimaal php 1500,- (€ 35,-) De boot ging om 13:00 naar het eiland en toen waren er nog maar drie mensen. Twee locale mensen en ik als toerist. Om de boot te laten vertrekken moet ik dus php 1300 betalen en de locale mensen 2 x 150. En je kan praten als brugman, maar de twee locals gingen echt niet meer meer betalen dan noodzakelijk. Begrijpelijk want voor hun is 150 pesos een dag-salaris. Ik besloot te wachten omdat 1300,- pesos ook wel voor mij wel een behoorlijk bedrag is. Anderhalf uur later kwamen er een Amerikaan en een Canadees met de bus aan. Na één en ander te hebben uitgelegd begon het spel opnieuw. Alleen de Amerikaan wilde het spel niet meespelen en dus moest ik het resterende bedrag (inmiddels dus 1150,-) met de Canadees ophoesten. We besloten met z'n tweeën dat we nog één uur zouden wachten. Als er dan geen mensen meer bijkwamen dan zouden wij het resterende bedrag ophoesten. Gelukkig kwamen er dat uur nog twee locale mensen en twee toeristen bij, waarvan de toeristen ook mee wilde delen en zodoende vertrokken we na drie en half uur eindelijk van de snikhete pier naar het mooie eiland Malapascua.
De derde dag van mijn bezoek moest het absolute hoogtepunt worden van mijn bezoek aan het eiland. Een "advanced" duik naar 32 diepte om voshaaien te zien. Nu had ik eind januari op Koh Tao wel mijn duikbrevet gehaald, maar sindsdien had ik geen duikuitrusting meer aangeraakt. Afijn, volgens de duikschool moest ik met een dagje leren en een overhoring met een gerust naar de bodem van de oceaan kunnen afdalen. Zowel het leren als de overhoring gingen mij opmerkelijk goed af en dus ging de wekker de volgende ochtend om 03:30 voor de grote dag. Om een lange dag samen te vatten. De zonsopkomst, de duik en de beloning. We zagen maar liefst 6 voshaaien en dat allemaal op een afstand van hooguit een meter of 8. Het was heel bijzonder en ik voelde mij niet één keer in gevaar. Ik was super relaxt!
Eén moment was echt super grappig en de slappe lach krijgen onder water is wel iets geks, zeg maar. Op 30 meter diepte moesten we een aantal testen doen. Mijn groepje bestond uit vier mensen. Een Master-diver, een Zwitser en een Duitser. Toen we de 30 meter diepte bereikt hadden moesten we op onze knieen gaan zitten in het zand en moesten we één voor één test doen ivm eventuele stikstofnarcose. De dive-master stak een aantal vingers op (bijvoorbeeld één hand vijf vingers en de andere hand twee) En ik moest het dan hetzelfde aantal vingers opsteken, maar dan anders, bijvoorbeeld drie en vier vingers. Ik was het eerste aan de beurt en ik deed het voor mijn gevoel wel redelijk. Moest er wel iets langer over nadenken, maar toch... Daarna moesten dus die andere twee. En dat was werkelijk hilarisch. Het leek wel of ze stomdronken waren. Op een gegeven moment stak hij drie vingers omhoog, de Zwitser dacht een paar seconde goed na en deed toen hetzelfde. Dus niet twee vingers en één vinger, maar ook gewoon drie vingers. Ik heb een paar minuten na dit schouwspel zitten kijken, verwonderend wat 30 meter diepte voor een effect op je hersenen en je basis-functies heeft.
Via Cebu vloog ik bijna direct door naar het volgende paradijs, Siargao! Siargao staat bekend als één van de mooiste surf-paradijzen ter wereld. Golven van 8 tot 10 meter hoog en supercoole gasten die op die golven de meest spectaculaire stunts uithalen. Dat wilde ik ook wel eens proberen. Een volle week had ik uitgetrokken om mij met deze
supercoole gasten te kunnen meten. Eenmaal aangekomen in mij hostel kwam er van die ambities niets meer terecht. Elke
dag voelde ik mij slechter en slechter. Ik sliep meer dan dat ik wakker was en als ik dan wakker was voelde ik mij na een
paar uur weer compleet uitgeput. Diarree, maagkrampen en als ik wat probeerde te eten was ik na een paar happen al vol en dat gevoel bleef uren aanhouden. Vervolgens bij professor Google en de apotheek wat informatie ingewonnen en wat gember en geelwortel meegekregen. Na die week in Siargao knapte ik nauwelijks op. Ik voelde mij wel iets beter, maar het was echt nog niet om over naar huis te schrijven.
Maar ik had iets om naar uit te kijken. Andy en Karin ter Linden & John en Joriet Wijdenes hadden namelijk een maand lang een rondreis door Thailand geboekt en in mijn periode van vijf maanden reizen was er groeiend verlangen ontstaan om weer eens mensen te spreken die ik echt door en door ken. En niet ook onbelangrijk, zij mij!
Via Singapore vloog ik naar Phuket en vervolgens vijf uur lang in een bus naar het eiland Koh Lanta. Een lange reis van 10 uur, maar uiteindelijk werd ik vroeg in de avond afgezet op het resort van mijn vrienden. De samensmelting voelde heerlijk. Het voelde voor mij meteen zo vertrouwd en daarbij kwam nu ook dat ik mijn zorgen kon delen over mijn gezondheid. En die zorgen waren wederzijds. Ik zag er gewoon slecht uit. Niet alleen erg vermoeid, maar ook sterk vermagerd. En nu is het bij mij al geen "vetpot". Als ik bij wijze van spreken een kilo afval kan je het bij mij al zien. Afijn die dagen op Koh Lanta waren super gezellig. Scooters gehuurd en daarmee het eiland verkend. Een jungletocht gedaan en 's avonds een biertje gedaan en vooral heerlijk bijgepraat en veel gelachen. Na aankomst op onze volgende bestemming, het eiland Koh Phi besloot ik de volgende dag toch maar naar een kliniek te gaan. Ik ging nauwelijks vooruit met mijn gezondheid. Weinig eetlust en vooral in de avond was ik snel moe. Eenmaal in de kliniek en het onderzoek door een arts kon ik gelijk blijven. Ik bleek 8 kilo te zijn afgevallen, was volledig uitgedroogd en de bron van alle ellende was een darmbacterie, zo stelde de arts vast. Ik moest meteen blijven en werd aan het infuus gelegd. Daar heb ik vervolgens de hele dag gelegen en werd intussen volgestopt met medicijnen en supplementen. Ik kan wel zeggen dat het op zo'n moment toch wel lekker is dat je mensen om je heen hebt waar je op terug kan vallen!
Na de cocktail van medicijnen voelde ik mij de dagen erna opknappen. De antibioticakuur deed zijn werk en mijn eetlust
kwam langzaam terug. Inmiddels zijn we weer een week verder. We hebben samen prachtige avonturen beleefd in Khao Sok en op Koh Samui en toen kwam er toch ook weer een moment dat onze wegen zich gingen scheiden. Met weemoed namen we op Koh Samui afscheid van elkaar. We hebben samen mooie herinneringen gemaakt. Nog een maandje en dan mag ik mooie herinneringen maken samen met mijn dochter. Drie weken lang gaan we samen reizen door Cambodja en dan reizen we samen terug naar huis. Dat is iets waar ik nu al verschrikkelijk naar uitkijk! Niet alleen de tijd met Michelle, maar ook de terugreis ;-)
Reacties
|
Siem |
|
Karin en Andy |
|
Karin en Andy |
|
Joriet Wijdenes |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact