Tweet deze blogpost

Ben nu bijna een maand in de Filipijnen en het heeft echt even geduurd voordat de liefde wederzijds werd. En dat kwam met name door de valse start in de hoofdstad Manilla. Ik had daar twee nachten geboekt om een eerste indruk te krijgen van de stad en de mensen. Ik was nieuwsgierig. Wat waren de verschillen tussen het - over het algemeen - Boedhistische Thailand, Laos & Vietnam en de Filipijnen? Het land waar het geloof voornamlijk Christelijk is. Is er uberhaupt een verschil? Ook keek ik uit naar de taal, omdat Engels de tweede taal is in de Filipijnen. Iedereen spreekt daar gewoon goed Engels en het leek mij heerlijk om weer eens gewoon een taal om mij heen te horen die ik verstond.

De valse start. Manilla is groot, vies, warm en het verschil tussen arm en rijk is reusachtig. Als ik over straat liep had ik constant het gevoel alsof iedereen wat van mij wilde. Ik werd begluurd, nagekeken en voelde ogen in mijn rug branden. Kortom, ik voelde mij niet veilig. En wat was dat een verschil met de landen waar ik tot dan toe was geweest. Ik had mij

tot de Filipijnen nergens een moment onveilig gevoeld. Echt geen moment! In Manilla had ik een kamer in een hotel en

redelijk dichtbij het centrum. Maar zoals zo vaak voel je je in een stad vaak eenzamer dan op het platteland. Er was één straat wat ze het uitgaansgebied noemde en ik had gelezen dat veel toeristen in de avond daar wat gingen drinken. Ben er één avond heen gelopen, maar om de twee meter stond er een prostituee, verkocht er iemand drugs of andere soortig stimulerende middelen. Ik werd in Manilla gezien en benaderd als een prooi en dat voelde nou niet bepaald prettig. Ik was dan ook blij dat de drie dagen om waren en dat ik door kon vliegen naar Cebu. Een ander groot eiland binnen de Filipijnen. De gelijknamige stad "Cebu-city" kon mij ook niet echt bekoren, maar nadat ik eenmaal de grote stad had verlaten werd de sfeer anders. De mensen waren veel gemoedelijker en ik kreeg echt het gevoel alsof ik welkom was.

En hoe welkom, welkom kan zijn ga ik nu vertellen. Mijn volgende doel was namelijk Malapascua. Een heel klein eiland ten noorden van Cebu. Het was ruim vier uur met de bus naar het puntje van Cebu genaamd Maya en dan nog een uur varen naar het eiland. Ik was echter één ding vergeten. Die dag waren ook de verkiezingen op de Filipijnen. En tijdens de verkiezingen blijkt het openbare leven stil te staan. Om de stad uit te komen lukte die dag nog, maar ergens op de helft standde ik volkomen. Ik stond uren in een dorpje te wachten op een volgende bus die mij weer een stukje verder naar het noorden kon brengen. Maar het wachten was tevergeefs. Ik kon niet meer terug en ik kon niet meer vooruit. Geen Taxi's, alleen locals met die voor de filipijnen zo bekende tricycles. Een moter en met een soort van zijspan waar soms wel 6 mensen tegelijk werden ingepropt. Een vervoersmiddels voor 5 kilometer maximaal en zeker geen 75 kilometer. Het werd inmiddels schemerig en daar stond ik na drie uur nog steeds met mijn rugzak op die hoek in dat dorpje in mijn uppie. Vertwijfeld keek ik om mij heen op zoek naar een plan B, C, D, E... Het maakte mij niet zoveel meer uit als er maar iets

gebeurde. En dat gebeurde. Achter mij op die hoek van de straat waren een aantal winkeltjes en een vrouw van één van die winkeltjes had mij al een paar uur zien staan en vroeg naar mijn plan. Ik legde haar alles uit en toen nodigde de vrouw mij uit om bij haar gezin en haar familie te overnachten. Veel keuze had ik niet en daarom besloot ik de uitnodiging van harte te accepteren. Vijf minuten later werd ik opgehaald door een familie-lid op een scooter en weer vijf minuten later betrad ik de woning. De hele woning had een afmeting van 30m2 en dat keer twee namelijk de bovenverdieping. In die woning leefde een gezin met drie kinderen, opa en oma, twee zussen en vaak nog wat neefjes en nichtjes. En ik had dubbel mazzel, want de vrouw van het gezin was jarig en dus stond de hele tafel vol met eten en drinken. Nee, eigenlijk had ik drie dubbel mazzel, want ze hadden namelijk een eigen karaoké-set en dus kreeg ik nadat ik met iedereen had kennisgemaakt mijn bordje had leeggegeten het boek met de liedjes waaruit ik kon kiezen. Want er moest natuurlijk gezongen worden. Dit ging de hele avond door en na vijf uur lang continue zingen, drinken, eten, zingen, eten drinken, zingen, enz... Was het om 22:00 klaar. Dat bleken de buren namelijk met elkaar te hebben afgesproken. Want ieder huis

heeft namelijk een karaoké-set en iedereen leeft met gemiddeld 8 mensen in één huis. Dat zijn heel wat verjaardagen in één zo'n straatje kan ik je zeggen. Die nacht sliep ik boven, samen in één ruimte met vijf andere familieleden en één ventilator. De overige vier lagen beneden in de woonkamer. Twee mensen hadden een bed, de rest lag op de grond. Gek genoeg heb ik toch ondanks dat het daarboven 35 graden was toch nog een paar uurtjes kunnen slapen. De volgende ochtend kreeg ik ontbijt en vroeg ik of ik mocht douchen. Dat mocht, maar er was alleen geen douche. Er stond in de WC een ton met water en een plastic steelpannetje. Met dat steelpannetjes kon je het water over je heen gieten. En toch was het even lekker, want ik voelde mij zo plakkerig en vies van het zweet van die vorige dag dat het lauwe water heerlijk verfrissend aanvoelde. Na iedereen uitvoerig te hebben bedankt zat ik om 11:00 weer in de bus richting Malapascua. Ik was echt zwaar onder de indruk van hetgeen mij was overkomen. Ik voelde mij heel dankbaar dat ik zonder blikken of blozen door een familie werd opgenomen. Ik realiseerde mij dat afgelopen 16 uur één van de meest bijzondere momenten waren uit mijn reis.

Ik ga dit echt nooit vergeten!