Tweet deze blogpost

Tien dagen Hoi An hebben mij goed gedaan. Het is de misschien wel de meest romantische stad van Zuid-Oost Azie en hoezeer ik ook graag, met mijn geliefde, in deze romantische ambiance had willen lopen, was het toch ook zonder die romantiek zeer de moeite waard om het te ervaren. Het waren vooral de warme zachtgeel gekleurde gebouwen. Het riviertje, de kleine eilandjes en de duizenden fel gekleurde lampionnen die de stad Hoi An een uitstraling gaf alsof je door een nieuwste attractie van de Efteling wandelde. 

Vooral de laatste vijf nachten in een homestay genaamd, Loong Boong, ver van de stad brachten mij rust. Een eigen kamer in een prachtige koloniale sfeer, met een zwembad op twee meter afstand en het strand op twee honderd meter afstand. Het idyillische geheel zorgde ervoor dat de noodzaak om dingen te doen wegvielen. Een stoel, een goed boek en de stilte die bijna sereen aanvoelde, Ik vond het echt een verademing. Eén avond en zelfs nacht werd die rust abrubt verstoord. Het was om 21:00 in de avond. Ik, heftig verdiept in mijn boek en even totaal niet bewust van mijn omgeving, merkte niet op dat een jonge vrouw ineens voor mij stond. Ze stelde zich voor als Catherine. Catherine, na later bleek een vrouw te zijn met een Canadese, Filipijnse en Duitse achtergrond, echter momenteel woonde en werkte ze in Helsinki(Finland). 

Een minuut eerder was ze dus de kamer naast mij ingelopen had haar spullen op de grond gekwakt, weer naar buiten

gewandeld en zei; "gaan we vanavond nog wat doen of blijven jullie liever in je boek lezen,,. Ze keek opzij naar

Daniel, een Duitser die ook verbaasd opkeek. Ik keek naar Daniel en die haalde voorzichtig zijn schouders op. 

Vijf minuten later zaten we op de scooter richting de stad. 

Haar persoonlijkheid was zo ontwapenend dat het voelde alsof we elkaar na een half uur al jaren kenden. En hoewel ik

met Daniel in die voorgaande dagen nog geen vijf zinnen had gewisseld konden we nu ineens heel goed met elkaar

opschieten. Cat, of dus eigenlijk Catherine was echt zo'n persoonlijkheid die mensen verbindt. En dat terwijl ik zelf ook best een persoonlijkheid ben die je extravert mag noemen moet ik toch vaak een drempel over om zomaar op  vreemde mensen of op een groep af te stappen. Eerst altijd even de spreekwoordelijke kat uit de boom kijkend. Het vlees en de de kuip, je kent het waarschijnlijk wel. Cat, kende totaal geen géne, wat dat betreft. We hadden onze scooters geparkeerd voor het hostel waar ik eerder verbleef en was geen enkele reden voor ongerustheid. Het was een heerlijke zomeravond. Zo'n Een spontane avond die zomaar uit het niets kan ontstaan. Tot het moment dat we om 01:00 terugkwamen bij de scooters en de scooters door een grote zware ijzeren ketting met elkaar verbonden waren. Zeven scooters op een rij met elkaar verbonden door een dikke, grote roestige ketting. We hadden geen idee wie deze actie weer ongedaan zou kunnen maken. Naar een half uur informeren bleek er ergens een nachtwaker te zijn die in een kamertje lag te slapen. Met frisse tegenzin werd de scooters ontdaan van hun bewapening en konden we richting onze homestay. Echter daar bleek ook alles te zijn vergrendeld met kettingen en dus moesten we ook hier een weg zien te vinden om naar binnen te komen. Met het ouderwetse rug tegen de muur en handen met de vingers in elkaar geklemd klommen we één voor één over de twee meter hoge muur. Het gekke was dat de twee grote waakhonden ons de hele alleen maar bleven aankeken. Waar ik vier glimmende ogen, gegrom en ontblootte tanden had verwacht, stonden ze ons aan alleen maar aan te kijken alsof ze wilde zeggen; komt er nog wat van, want dan kunnen we weer gaan slapen ;-)

Na Hoi An en het bergdorpje Dalat nu aanbeland in Ho Chin Minh. We zijn sinds mijn laatste blog alweer ruim twee weken

verder. De dip, is inmiddels voorbij, denk ik. hoewel ik moet zeggen dat het enorm helpt om zoveel mogelijk niet aan thuis

te denken. Het is dus een beetje verstoppertje spelen voor de gevoelens van heimwee. Ik heb ooit lang geleden het boek "de Vuurloper" gelezen van Emiel Rateldband. Hoewel Emiel een nogal omstreden figuur was, vond ik de rode draad van zijn boek "Neuro Lingquistisch programmeren". Oftewel het sturen en trainen van je gedachten, zeer interessant. Wat ik mij vooral herinnerde was wat hij als voorbeeld aandroeg bij de opvoeding van je kind. Stel, je bent met je kind in een speeltuin en je kind klimt op een klim-speel-toestel naar boven. Je kijkt met angst en beven naar de verrichtingen

van je kind en de eerste gedachten die in je opkomen zijn de gedachten van jouw kind die naar beneden valt. Dus de waarschuwing zal zijn; "Pas op dat je niet valt". De angst van jou breng je op dat moment over naar je kind. In dit geval zou je ook kunnen roepen; "Hou je goed vast". De boodschap zal dan anders overkomen en het kind zal zich automatisch concentreren op het vasthouden en dus niet op de angst om te vallen. En zo is het ook met de heimwee gevoelens. Ik probeer mijn gedachten te sturen naar de nieuwe avonturen die ik ga beleven en de nieuwe mensen die ik ga ontmoeten. Het positieve aspect van mijn reis. Terug naar het uiteindelijke doel van mijn reis!

Woensdag vlieg ik naar de Filipijnen. De Filipijnen kent het een heel andere cultuur dan de landen waar ik tot toe ben geweest.

Ik kijk er erg naar uit...