Tweet deze blogpost

Laos heeft sporen achtergelaten, diepe sporen. Laos, een derde wereld land samengeperst tussen vier veel rijkere buurlanden en Myanmar. Thailand, Vietnam, Cambodja maar ook nog voor een klein gedeelte met China. Het stadje Luang Prabang was charmant met veel invloeden uit het Frans koloniale tijdperk. Klein Parijs wordt het ook wel genoemd en hoewel het in veel opzichten totaal anders is had het wel iets van de charme van Parijs. Zeker als je het afzet tegen de rest van het arme Laos. Luang Prabang had één lounge café genaamd Utopia. Utopia lag aan een rivier en met allemaal kleine kampvuurtjes en zitkussens en daardoor zag het er heel idyllisch uit. Utopia sloot echter om 00:00 en dat was dan ook meteen de afsluiting van het nachtleven in Luang Prabang.

Na vier dagen op weg met de minibus naar Vang Vieng, wat volgens professor Google een soort van Aziatisch drugsparadijsje is. Ik had via Booking.com voor de verandering voor 4 nachten een privékamer geboekt in een guesthouse genaamd Bliss. Bliss lag op een klein eilandje naast de hoofdstraat c.q het centrum van Vang Vieng. Een liefelijk houten chalet met in totaal zeven kamers. Bliss was alleen lopend te bereiken via een smalle houten loopbrug over een riviertje. Toen ik aankwam werd ik verwelkomt door Nick en Jack en een zwijgzame jonge vrouw genaamd Gipsy waarvan ik bij de eerste blik al de indruk had dat de ze een zogenaamde "ladyboy" zou kunnen zijn. In Thailand had ik al tientallen vrouwen gezien die zich - vaak - op jonge leeftijd hadden laten ombouwen naar een man. Nick de eigenaar en Jack de beheerder waren twee rauwe, door het leven getekende mannen die door drugs, drank en een zwaar nachtleven na rond-zwervingen over de hele wereld uiteindelijk hier hun eindbestemming hadden gevonden. Beiden eind vijftig, begin zestig. Ze boden mij een biertje aan en voordat ik het wist was ik verwikkeld in een gesprek waarin alle wereldproblematiek, maar ook met name Laos en hun stadje Vang Vieng werd besproken. Zoals gezegd was het rauw. Het was recht door zee met het hart op de tong. In elke twee zinnen werd het woord "fucking" gebruikt om bepaalde woorden nog maar eens extra te versterken. Het was een soort welkomstgesprek die ik nog niet eerder zo had meegemaakt.
Ik werd door Nick uitgenodigd bij een café/restaurant genaamd, Jaidee. Op de menukaart van Jaidee werd mij meteen duidelijk waarom deze stad een drugsparadijs werd genoemd. Op de menukaart stonden namelijk de "happy pizza's" met marihuana, paddenstoelen of opium pizza's voor een overheerlijke hallucinerende maaltijd of je kon ook gewoon een joint bestellen. Ook stond er JaBa op. Na onderzoek op internet bleek dit een drug in de vorm van een pil gesmokkeld uit voornamelijk Myanmar. Ooit ontwikkeld in 2e wereldoorlog onder de dictatuur van Hitler om soldaten wakker te houden en minder pijn te laten voelen. Een amfetamine soort die - als je het slikte - je makkelijk 24 wakker houdt en als je het rookte een soort van stoned gevoel gaf. Ik hield het die avond maar bij een Pizza Margherita en een biertje ;-)

Die avond legde Nick uit hoe het werkte in Vang Vieng. De café-eigenaren kopen de politie om met de afspraak dat ze de cafe's en restaurants niet binnen vallen. Eenmaal buiten ben je vogelvrij. Er lopen overal in de stad undercover agenten en op een moment dat je een voet buiten de deur zet met bijvoorbeeld een joint dan pakken ze je en betaal je € 500,-. Als er één rookt en je loopt met z'n vieren buiten dan moeten de andere drie ook € 500,- betalen, want dan ben je medeplichtig. Al het geld gaat rechtstreeks in de zakken van de politie-agent(en). € 500,- is voor hun een jaarsalaris, dus je begrijpt wel hoe gretig de politie is. Die avond lag ik rond middernacht in mijn bed toen er op mijn deur werd geklopt. Het was de ladyboy Gipsy. Alle kamers waren bezet en ze vroeg mij of ze bij mij op de kamer een JaBa pil mocht roken. Even was ik perplex, maar liet haar toch binnen. Ze ging op de grond in een hoekje van mij kamer zitten, pakte een leeg flesje water uit haar tas en vulde dat voor 1/4 met water. Ze brandde halverwege een gat in het flesje, pakte een Laos biljet(of "kip" zoals de munteenheid heet) en rolde het op en stak het door het gat. Vervolgens plaatste ze een JaBa pil - die donkerrood was van kleur - op een stukje zilver papier en hield een aansteker onder het zilverpapier bij het dollar biljet waardoor de pil verdampte. Met haar mond op het mondstuk van het flesje inhaleerde ze de damp die vrijkwam in het flesje diep naar binnen in haar longen. Dit herhaalde ze totdat de pil totaal was verdampt. Ik zat op de rand van mijn bed en aanschouwde het schouwspel met grote ogen. Haar ogen werden glazig en draaide een beetje weg. Dit duurde ongeveer anderhalve minuut. Ze keek me nog even aan met een flauwe glimlach, zakte vervolgens onderuit op de grond, pakte haar trui, plaatste die onder haar hoofd en viel binnen enkele seconde in een diepe slaap.  Ik zat daar op de rand van mijn bed, de kamer nog vervuld met rook van de JaBa pil en dacht bij mijzelf... Tsjaa daar zit ik nu. En wat nu? Als ik nu in slaap val waar zijn dan mijn spullen morgenochtend? Liggen mijn fotocamera en laptop bij de eerste beste dealer voor een of pilletje vijftig? Ik schoof mijn camera onder mijn bed en mijn laptop onder mijn kussen en viel uit eindelijk in slaap. De volgende ochtend was Gipsy vertrokken en mijn spullen lagen gelukkig nog waren ze waren. Die ochtend besprak ik deze bijzondere gebeurtenis met Nick. Een glimlach kwam op zijn gezicht. ''Ze voelde zich bij jou blijkbaar veilig, Hank. Welcome to Vang Vieng,, zei Nick. En wees niet bang voor je spullen. Als ze iets steelt van mijn gasten zal ik haar in elkaar timmeren en op staande voet ontslaan. Gipsy zal gedwongen zijn om terug te keren in de prostitutie en geloof me, Hank... Dat is het laatste wat Gipsy wil. Hoeveel waarde moest ik hechten aan de woorden van Nick? De volgende drie nachten was er gelukkig steeds een kamer vrij en hoefde ik niet meer een kamer met Gipsy te delen. Had ik haar anders weer binnengelaten? Ik denk het wel, want nooit eerder had ik zo'n inkijk in het leven van een junk. En ik had ook medelijden met haar. De verdrietige blik in haar verraadde een leven van weinig liefde. Ik vond het een bijzondere ervaring. De volgende drie dagen merkte ik hoe groot de rol van drugs is in dit land. JaBa maakt de pijn en leed bij veel mensen uit Laos verdraagzaam, leek het. Ik voelde mij als een iemand die snorkelde in zee. Als een toeschouwer die drijvend in het water aan de oppervlakte even mocht meekijken in een diepe zwarte onheilspellende oceaan.

Na drie nachten vertrok ik met de minibus naar de hoofdstad van Laos, Ventiane. In de bus kwam ik op adem. Ik voelde mij moe. Ik was blij dat ik Vang Vieng verliet, omdat deze plek als een onheilsplek aanvoelde. Een vreemde, verkeerde soort van energie. Maar aan de andere kant voelde het alsof ik ze in de steek liet. Ik, Hank op naar mijn volgende kick als backpacker en Nick, Jack en Gipsy als een soort gevangene achterlatend in een soort van Sodom en Gomorrah.

In Vientiane kon ik het vervolgens ook niet vinden. Het was daar 38 graden en de hitte voelde als verlammend. Het was mijn eerste dipje kan ik wel zeggen. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit Laos. Ik boekte mijn vlucht naar Hanoi in Vietnam om zo snel mogelijk naar de kust te vluchten. Ik snakte naar een frisse verkoelende zeewind. Maar eenmaal in Hanoi draaide alles 180 graden om. De 21 graden voelde heerlijk en ook de stad bruiste van de energie. Ik ontmoette de volgende dag een Australische fotograaf en een Amerikaanse blogger en we hebben de hele dag foto's en films zitten maken. En ook vooral veel biertjes gedronken. Het was een fantastische dag. Van het één op andere moment was ik verliefd geworden op Hanoi ;-)

 Hoe snel kan het leven van een backpacker veranderen ;-)