Tweet deze blogpost

Wat mij mijzelf betreft. Ik reis alleen en ben ook vaak alleen, maar ik voel mij bijna nooit alleen. En dat komt niet omdat ik, nu ik hostels slaap veel mensen om mij heen heb. Je kan je namelijk ook alleen voelen met veel mensen om je heen. Nee, het is meer een gevoel van binnen uit. Vaak ben ik overdag alleen op pad met mijn scooter of lopend en als ik dan aan het eind van de middag thuiskom en mij laptop pak en met een Chang-biertje het geheugenkaartje van mijn foto-camera kopieer...  Dan kan ik zo opnieuw genieten van wat de dag mij heeft gebracht. Ik merk dat er een totale ontspanning in mij is gekomen. Ik ga lekker mijn eigen weg en als het op mijn pad komt heb ik heerlijke momenten met andere

backpackers. Er heerst namelijk altijd een soort vakantie-flow en iedereen vindt het leuk om op momenten bij elkaar te zitten en dan ontstaan er altijd wel leuke en vaak interessante gesprekken. Zoals eergisteren in Pai. Een klein hostel "The Hummingbird" genaamd met 2 slaapzalen van 6 bedden. We zaten met een biertje aan een lange tafel biertje met iemand uit Israel, Nieuw Zeeland, Amerika en iemand die zich een wereldburger noemde, omdat hij zich niet verbonden voelde met één land. Ook goed natuurlijk ;-) Bovendien zaten de beheerder van het hotel en onze gids erbij. Er ontstonden superleuke gesprekken en op dat soort momenten krijg ik dan kippenvel van geluk. Dan kan ik mij zo dankbaar voelen dat ik daar op dat moment deel vanuit mag maken. 

Afijn, de eerste 11 nachten in hostels brachten mij niet alleen sociale rijkdom. De eerste nacht in Chiang Mai. Een hostel met twee stapelbedden per kamer. Ik werd zo rond een 03:30 wakker van gefluister. Op zich niet vreemd natuurlijk ware het niet dat ik die nacht maar met één andere reiziger op een kamer lag. Een jonge Amerikaan van ongeveer 23 jaar. Al snel werd mij duidelijk dat hij een meisje had versierd en dat het op onze kamer moest gebeuren. Ik probeerde mij af te sluiten van alle geluiden, maar ik kan je verzekeren dat is echt onmogelijk. Ik wist mij met de situatie geen raad. Aan de ene kant wilde ik dit uiteraard niet, maar aan de andere kant wist ik ook niet hoe ik deze situatie moest doorbreken. Na vijf minuten kreeg ik ingeving. Ik begon licht te snurken. Het meisje reageerde direct, want aan haar reactie te merken wist ze helemaal niet dat ik ook nog op de kamer lag. Stop, stop stop hoorde ik haar zeggen. De jonge Amerikaan was duidelijk teleurgesteld. Maar hij gaf nog niet op. Het was een minuut of vijf stil en toen begon hij met poging nummer twee. Het meisje liet zich weer meenemen in zijn avances, totdat ik weer besloot om te gaan snurken. Het was een spel geworden. De Amerikaan gaf uiteindelijk op, belde een hotel, boekte een kamer en ze vertrokken.
Twee dagen later, zelfde hostel, zelfde kamer... 3 totaal andere reizigers. Een stel uit Engeland en nog een backpacker, maar weet niet waar hij vandaan kwam. Volgens mij was het ongeveer rond 02:00 dat ik de vierde en laatste gast hoorde binnenkomen. Toen hij eenmaal in bed lag begonnen de geluiden. Ik begreep er in eerste instantie niets van, want dat moest het stel uit Engeland wel zijn, Ik draaide mij op mijn andere zijde en probeerde te slapen. Totdat ik ineens mijn bed heen en weer voelde gaan. Even later hoorde ik een meisje een Scandinavische taal spreken. Ahaaa... ze waren dus stiekem met z'n tweeën naar binnen geslopen. Deze twee hadden dus duidelijk geen problemen met drie andere gasten op de kamer, want mij kan je nog over het hoofd zien, omdat ik boven lag, maar iemand die er een meter naast ligt. Nee, dat lijkt me niet realistisch. Mijn snurk tactiek bleek ook niet te helpen, want het werd gewoon genegeerd. Maar nu komt het... Ik lag dus boven en het liefdeskoppel lag beneden, dus elke beweging van beneden werd versterkt doorgegeven naar boven toe. Je begrijpt het al. Ik lag ongeveer een uur lang mee te deinen op het ritme van het liefdesspel. Om 04:30 werd er vervolgens keihard op de deur van kamer gebonsd door de vriendin van het meisje want ze dreigde haar vlucht te missen. Het was een turbulente nacht, zullen we maar zeggen. Later die ochtend heb ik nog eens nagevraagd bij andere backpackers in het hotel of wat mij nu twee is overkomen een kwestie van pech was, of dat dit een er nu eenmaal hoort bij het slapen in een hostel. De  antwoorden die ik kreeg waren een mix van beiden. Een beetje pech en een beetje accepteren dat het erbij hoort. Goed dan weet ik dat...

 Volgende keer.... mijn avonturen in Laos.