2 - De reis, Bangkok en de eilanden...
Geplaatst op 19 januari 2019 om 20:23 uur
De reis
Op mijn tussenlanding in Moskou meteen al zware momenten van stress. Had precies maar een uur en vijf minuten tussen de aansluitende vlucht naar Bangkok. Daar komt bij dat onze vlucht ook nog eens vertraging had en het ook nog minimaal een kwartier lopen was naar de andere hoek van Sjeretmetjevo Airport… Eenmaal uit het vliegtuig stond er elke vijf meter wel iemand te schreeuwen dat we moesten gaan rennen. Het had effect. De crisis-achtige sfeer van het luchthavenpersoneel veranderde mij in een jagend roofdier en mijn prooi was: vlucht SU-270 naar Bangkok. Slalommend rende ik door de drukke luchthaven. Walter, die ik in het vliegtuig had leren kennen, liet ik snel achter me. Sorry Walter, het was op dat moment even ieder voor zich! Botsend tegen koffers, tassen, trolleys. Ik moest tijdens de race van mijn leven wel meer dan honderd keer “sorry” hebben gezegd. Terminal D had ik in mijn oren geknoopt. Eenmaal in terminal D, richting Gate 19. Mijn god… dit zou mij niet gaan lukken. Ik zette nog één keer aan voor een allerlaatste krachtsinspanning. Daar was gate 19 en de deuren waren nog niet dicht. Yeszzz, ik was binnen! Ik had het gehaald. Nog even getwijfeld om te wachten op Walter. Echter het cabinepersoneel gaf mij geen enkele optie. Ze stonden te wuiven dat ik het vliegtuig in moest. Toen brak het zweet aan alle kanten uit mijn lichaam. Het was de tol van bijna twintig minuten het uiterste uit jezelf halen. Terwijl ik richting mijn stoel liep had ik het gevoel dat iedereen mij aankeek. Alsof het mijn schuld was dat het vliegtuig vertraging had. Eenmaal op mijn plek wachtte ik gespannen de binnenkomst van Walter af. Zou hij het ook gaan redden? Na ruim vijf minuten zag ik hem ook verwilderd en afgemat het vliegtuig binnen stappen. Blij voor Walter, maar ook kritisch over de conditie van Walter(hij wil namelijk duikinstructeur worden). Bovendien, een slechte conditie kan je toch zomaar een vlucht kosten. Vijftien minuten later stond het vliegtuig nog steeds op dezelfde plek en weer een half uur verder nog steeds. Ik voelde op dat moment frustratie en boosheid in mij opkomen. Potverdriedubbeltjes, al dat gestress dus voor niks!
Bangkok
De grote stad. Bangkok is ruim 10 keer zo groot als Amsterdam. Doorgaans verzuip ik als provinciaaltje in zo’n grote stad. Bovendien staat mijn oriëntatievermogen gelijk aan een ééncellig organisme. Stuur mij drie keer een hoek om en ik weet niet meer wat oost, west, thuis best, is. Google-maps en het gegeven dat ik het vermogen heb om mijzelf in het Engels uit te drukken maakt mijn handicap gelukkig verwaarloosbaar. Had mij goed ingelezen over Bangkok en was tot de conclusie gekomen dat de chauffeurs in taxi’s en tuk-tuks je bijna altijd oplichten.Was dus aangewezen op het openbaar vervoer of - en dat bleek de ideale oplossing - achter op een scooter c.q motor van zo’n gassie springen en je voor een paar baht de hele stad laten doorscheuren. Ze zijn wendbaar, duiken overal tussen en je staat altijd vooraan bij het stoplicht. Ik sta altijd graag vooraan, bij alles, dus dit voelde voor mij geweldig. Oké, de eerste ritjes zijn een beetje spannend… Maar alles went, dus ook dit. Iedere keer als ik ergens veilig was aangekomen dan gaf ik mijn chauffeur heel veel complimentjes en schouderklopjes en een paar baht fooi. Later heb ik ook nog de openbare watertaxi ontdekt. Omgerekend kon je voor
€ 0,52,- naar de andere kant van de stad laten varen.
Om de hoek van mijn hotel lag de straat die bekend stond als “dé backpackers scene” van Thailand. Khaosan Road is een straat van ongeveer 300 meter lang vol met barretjes en eetgelegenheden. Het is qua muzikale chaos vergelijkbaar met de kermis in Hoorn. Elke bar probeert de andere te overstemmen, waardoor het één grote kakofonie van geluid is. Leuk om er een paar keer doorheen te lopen, maar toen had ik het wel gezien.
De eilanden
Koh Samui, Koh Panghan en Koh Tao. Qua sereniteit heb ik een hele mooie opbouw, of beter gezegd afbouw gevonden. Na Bangkok voelde Koh Samui als een rustpunt, maar toen ik op Koh Panghan aankwam voelde het nog veel meer relaxt. Na één nacht wel van hotel gewisseld, omdat naast mijn kamer een kraanmachinist de godganse dag met een drilboor een heuvel zat weg te jekkeren. Maar eenmaal dat achter de rug werd ik helemaal “zen” op het kleine baaitje op mijn nieuwe idyllische plek met de toepasselijke naam: West Coast Beach Resort.
Het is nu zondag 20 januari. Vandaag staat de Full Moon Party op het programma… Heb gelezen dat er in twee dagen tijd wereldwijd zo’n 30.000 tot 40.000 mensen naar dit eiland komen om 16 uur lang te feesten. Om vervolgens weer allemaal te vertrekken en door te gaan waar ze voor de Full Moon Party mee bezig waren. Vakantie vieren! Nieuwsgierig als ik ben wil ik dit fenomeen wel eens van dichtbij meemaken. In mijn volgende blog een uitgebreid verslag van dit feest en het hele kleine eilandje, Koh Tao waar ik mijn duikbrevet ga halen bij een Nederlandse duikschool.
Tot gauw!
Reacties
|
Greetje |
|
wil cortie |
|
Piet Zwagerman |
|
Jessica |
|
Jessica |
|
Irene van Meulem |
|
Irene van Meulem |
|
Jan Berends |
|
Anoushka |
|
Jolanda |
|
Dirk |
|
Nelly |
|
Siem |
|
Hans Kreuk |
|
Janneke Visser |
|
Annet |
|
Nicole |
|
Christa |
|
Christa |
|
Leo |
|
Janet |
|
Tina |
|
Karin |
|
Karst |
|
Nicole |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact