Tweet deze blogpost

Zaterdag ging ik alleen naar Eberwalde. Omdat de treinen staakten was er vanuit het ziekenhuis een taxi geregeld die mij voor een gereduceerde prijs van Schonefeld naar Eberwalde bracht. Voor mij pakte dit goed uit, maar m'n ouders konden de chauffeur niet vinden die op zondag aankwamen. De taxi chauffeur zegt zelf 3 uur te hebben gewacht. M'n ouders zijn na een uur zoeken maar in een willekeurige taxi gestapt. We hebben dit keer een prachtig appartement toegewezen gekregen op het terrein van het ziekenhuis. Helaas is het niet altijd beschikbaar. 

Zondagmiddag was het consult met Dr. Waner. Hij was de dag er voor nog in Nederland voor het Hevas congres en hij vond het lekker. Ik denk dat hij bedoelde dat hij het leuk vond. Tegen mij probeert hij altijd Nederlands te praten want dat kan die een beetje vanwege zijn Zuid-Afrikaanse achtergrond.

Eerst bij Mrs Hoffmann langs. Ze zei Give me a smile. En dat deed ik. Oh I'm so glad for you! It's so great!

Misschien gek gezegd maar we hadden er allemaal erg veel zin in en dat kon je voelen er hing een hele positieve sfeer. Ik kwam binnen bij het consult en je kon merken dat Dr. Waner enorm trots was op het resultaat van de spiertransplantatie die in maart tijdens een 12 uur durende operatie was gedaan. Ik wilde op de foto met Dr. Waner voor m'n fotolijst thuis in de gang. Hij is daar altijd wel voor in en gaat er echt voor staan. Ik zei nog Smile! en hij wilde de foto zien op m'n iPhone en vroeg of ik het naar 'm door wilde sturen en Dr. Meyer vroeg wil je hem ook naar mij sturen? Je hebt m'n adres he?! Een dag na de operatie hoorde ik van Mrs Hoffmann dat Dr. Waner zelfs naar Dr. O gebeld heeft zo trots hij was op de resultaten van dat ik een smile kon trekken. En in een email van Maria van Stichting Hevas kreeg ik te horen dat Dr. Waner zaterdags nog vertelt had tegen haar dat hij enorm trots is op wat hij heeft bereikt bij mij. Ontzettend leuk om te lezen!

Maandag was de operatie en daar hebben ze m'n bovenlip wat dunner gemaakt en injecties gegeven in m'n luchtpijp vlakbij de stembanden. Het was niet zon hele grote operatie en was weer goed van de narcose afgekomen. Ik had zón honger dat ik 2 boterhammen, 2 toetjes, een banaan, een ijsje en nog een stuk chocolade had opgegeten.

Dinsdagochtend voelde ik me zo goed dat ik zelf dacht dat ik naar huis kon, maar omdat er nog zwellingen konden komen mocht ik niet. Best jammer, maar was te verwachten. Samen met m'n ouders heb ik de dag wel doorgekomen. Woensdag mogen we wel naar huis en gaan we met de trein van Eberswalde via Berlin Hbf naar Nederland.

De volgende operatie zal plaats vinden in april en dan zal Dr O een facelift gaan uitvoeren en de spieren die in maart zijn ingezet inkorten zodat mijn mond kan sluiten. Ook willen ze nog steeds de canule eruit hebben, maar dat is voor mij de laatste prioriteit op dit moment en houd ik de kar eventjes mee af omdat ik 's nachts nog niet kan slapen zonder canule.

Tot zover mijn samenvatting. Bedankt iedereen weer voor hun medeleven erg leuk om te lezen allemaal! Te veel om allemaal op te reageren dus dan doe ik het maar via deze weg :-)