Ho Chi Minh
Geplaatst op 10 juli 2016 om 17:55 uur
Oké en weer verder! Op het vliegveld begon een andere man ook tegen me te praten die verrassend goed Engels kon voor thaise begrippen. Nadat ik van het vorige gezinnetje twee thaise woorden had geleerd, vroeg deze engels sprekende thai of ik zijn studenten kon helpen engels te leren. Heel zenuwachtig kwamen er drie studenten aan, ook 20 jaar met een briefje met zinnetje erop als how are you? Do you like Thailand? Super leuk om die mensen even te helpen en ze wilden me ook contacten via Facebook om nog even te oefenen. Na de nodige foto's later was het tijd om het vliegtuig in te stappen. Aangekomen in Ho Chi Minh, Vietnam kwam ik erachter dat ik heel leuk de papieren had voor mijn visum maar geen contant geld. Pinnen kon helaas niet, en nergens meer in het vliegveld dus paspoort achtergelaten 4 x alle mannetje van alle verschillende beveiligingpoortjes verteld wat er was en of ik wel echt weer terugkon. Super stom, m'n pincode vergeten (denk ik?) van m'n creditcard dus die ATM deed het niet. Vooruit dan maar naar zo'n dure balie, maar daar kon je alleen maar cash voor ander cash ruilen. Weer verder van vliegveld vandaan nog een ATM geprobeerd maar nee, 3 Atm en 2 balies verder probeerde ik weer terug naar binnen te gaan bij vliegveld. Met een kleine moeite stond ik weer terug met paspoort en visum in de rij naar buiten waar ik Vincent ergens zou ontmoeten. Alleen.. Ook dat ging weer soepel, ik had wel heel leuk internet maar hij niet en ik had geen bereik op een of andere manier waardoor ik op mijn beurt niet kon bellen of smsen. Na wat hulp gevraagd te hebben aan een Britse gast en een meisje uit Indonesië, bleek dat zij er ook niks van begrepen. Gelukkig kon ik de telefoon van de jongen lenen, maar die deed alsof vincent z'n nummer niet bestond. Gaat soepel. Toen maar gesmst met zijn telefoon en samen een bus richting het backpackers centrum gepakt in de hoop dat vincent ook die kant op zou komen en dat vin niet naar vliegveld zou komen. Samen met de Britse jongen gezellig gekletst en onze ogen uitgekeken over het bizarre verkeer, rotondes zonder lijnen en stoplichten waarbij iedereen gewoon gaat. Als iemand ooit een keer in Azië geweest zullen de tientallen meters scooters ook wel bekend voorkomen, maar het blijft indrukwekkend. Met die gast maar meegegaan naar zijn hostel zodat ik daar vin kon ontmoeten en een hostel kon zoeken. Gelukkig had ik in de bus toch mijn telefoon weten te fixen en kon ik Vin ontmoeten. Bij een hostel spullen gedropt en de stad gaan verkennen. Wij zagen een groot luxe gebouw met veel lichtjes (Berlixton financiële tower bleek later) aan de andere kant van de stad en dachten dat daar vast wel een skybar in zou zitten. Gelukkig niet een zo'n wandeling later waren we er en bleken we gelijk te hebben. Maar hmm flipflops waren niet echt de dresscode. Bij iedere lift liep er een Vietnamees in pak met ons mee naar de lift en om ons over te dragen naar de volgende Vietnamees in pak. Ik had nog een jurkje aan, maar wel een beetje underdressed haha. Maar toen we boven waren was het het zeker waard, prachtig uitzicht over de stad in het donker; overal lichtjes. Kippenvelmomentje. Onwerkelijk dat we gewoon met zijn tweeën in Vietnam zitten in het hoogste gebouw van Ho Chi Minh met dit prachtige uitzicht. Na even flink genoten te hebben weer lekker terug naar het hostel en kwam het volgende geniet momentje; de airconditioning!
Reacties
|
Riet |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact